Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 30 Δεκεμβρίου 2008

παρα ταυτα...................




Η Γάζα ούρλιαζε «Βοήθεια!»

Ξεπέρασαν τους 300 οι νεκροί από τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς των Ισραηλινών
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Νατάσα Μπαστέα
Την ώρα που οι μαθητές έφευγαν από τα σχολεία πραγματοποιήθηκε η ισραηλινή αεροπορική επίθεση στη Λωρίδα της Γάζας, προκαλώντας τον θάνατο τουλάχιστον 300 ανθρώπων και τον τραυματισμό 800 και άνω- πολλοί από τους οποίους άμαχοι. Ήταν η χειρότερη επίθεση των Ισραηλινών στην περιοχή από τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967. Και οι Παλαιστίνιοι την ονόμασαν Σφαγή του Μαύρου Σαββάτου.

Το πρώτο κύμα των 60 Ισραηλινών F-16, στην επίθεση με την κωδική ονομασία «Συμπαγές Μολύβι» χτύπησε περισσότερους από 100 στόχους της ισλαμικής οργάνωσης Χαμάς στην πυκνοκατοικημένη Λωρίδα της Γάζας, όπου περισσότεροι από 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι ζουν αποκλεισμένοι τους τελευταίους 6 μήνες, καθώς η κυβέρνηση του Ισραήλ έχει κλείσει τα σύνορα μην επιτρέποντας τον εφοδιασμό της περιοχής με τρόφιμα και φάρμακα. Ακολούθησαν και άλλες αεροπορικές επιθέσεις και βομβαρδισμοί, την ώρα που στους δρόμους βρίσκονταν παιδιά που έφευγαν από το σχολείο συνοδευόμενα από τους γονείς τους. Μεταξύ των κύριων στόχων ήταν μια φυλακή, το κτίριο όπου εκείνη την ώρα ορκίζονταν νεαροί αστυνομικοί, πολλοί από τους οποίους σκοτώθηκαν, αλλά και τα υπόγεια τούνελ που επιτρέπουν τον ανεφοδιασμό της περιοχής από την πλευρά της Αιγύπτου με τρόφιμα, είδη πρώτης ανάγκης και όπλα.
Ακρωτηριασμένοι
Όπως περιγράφει αυτόπτης μάρτυρας, οι δρόμοι γέμισαν με βαριά τραυματισμένους ανθρώπους, πολλοί από τους οποίους είχαν ακρωτηριαστεί, οι οποίοι προσεύχονταν, έκλαιγαν ή ούρλιαζαν «Βοήθεια!». Χιλιάδες έσπευσαν στα νοσοκομεία αναζητώντας τους οικείους τους και πολλοί γονείς λιποθυμούσαν καθώς αναγνώριζαν τα πτώματα των παιδιών τους. Κάποια πτώματα δεν έγινε δυνατόν να αναγνωριστούν διότι είχαν αποκεφαλιστεί, ενώ πολλοί από εκείνους που πήραν τα πτώματα των δικών τους για να τα θάψουν, δεν βρήκαν χώρο στα νεκροταφεία και αναγκάστηκαν να τα επιστρέψουν στα νοσοκομεία.
«Μας λείπουν τα πάντα, μας λείπει ιατρικός εξοπλισμός, αναισθητικά, επίδεσμοι ακόμα και βενζίνη για τα ασθενοφόρα, μας λείπουν φάρμακα, δεν έχουμε τίποτα», φώναζε ο Μουαγιά Χασανεϊν επικεφαλής του τμήματος επειγόντων περιστατικών του κεντρικού νοσοκομείου. Εκατοντάδες κάτοικοι της Λωρίδα της Γάζας άνοιξαν τρύπες στο τείχος προς την Αίγυπτο και προσπάθησαν να περάσουν στη γειτονική χώρα για να γλυτώσουν. Δεν έλειψαν οι συμπλοκές με Αιγύπτιους αστυνομικούς που άνοιξαν πυρ εναντίον τους, με αποτέλεσμα να σκοτωθεί ένας από τους αστυνομικούς.
Στα σύνορα
Χθες το πρωί η ισραηλινή κυβέρνηση κάλεσε σε υπηρεσία 6.500 εφέδρους στρατιώτες, καθώς συγκεντρώνει μεγάλες δυνάμεις στα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζαςγια πιθανή χερσαία επίθεση. Η υπουργός Εξωτερικών Τζίπι Λίβνι δήλωσε πως δεν είναι στις προθέσεις της κυβέρνησης η ανακατάληψη της περιοχής, αλλά «η δημιουργία μιας νέας κατάστασης, η οποία θα εξασφαλίζει την ασφάλεια του Ισραήλ» και θα εμποδίσει τη Χαμάς να συνεχίσει την εκτόξευση ρουκετών προς τις πόλεις στα νότια της χώρας. Ο Παλαιστίνιος πρόεδρος Μαχμούντ Αμπάς ζήτησε από την ισλαμική οργάνωση, που έχει τον έλεγχο της περιοχής από τον Ιούνιο του 2007, να ανανεώσει την εκεχειρία με το Ισραήλ, η οποία διεκόπη την περασμένη εβδομάδα και έδειξε το σχίσμα που υπάρχει μεταξύ των Παλαιστινίων λέγοντας ότι εάν η Χαμάς είχε ακούσει τις προτροπές του να τερματίσει τις επιθέσεις, όλα αυτά θα είχαν αποφευχθεί. Πάντως, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Ολμέρτ δήλωσε ότι ακόμα δεν είναι ξεκάθαρο πότε θα τερματιστεί η επιχείρηση. Η κατάσταση στο Νότιο Ισραήλ «είναι πιθανό να διαρκέσει περισσότερο από όσο είμαστε ικανοί να προβλέψουμε αυτήν τη στιγμή», είπε.
ΤΑ ΝΕΑ 29-12-08

παρα ταύτα εμείς θα πρεπει να κατσουμε στο γιορτινο τραπέζι,να ανταλλάσσουμε ευχες,να ονειρευό μαστε καλύτερες μέρες και νύχτες,ενώ ακομη γλειφουμε τις πληγές της πόλης μας που συνεχίζει να μας πληγώνει μεσα από το απλανές βλέμμα των καταστηματαρχών.
παρα ταύτα θα πρεπει να προβληματιστούμε ποια αστραφτερη τουαλετα θα φορεσουμε στο ρεβεγιόν και ποια γραβατα ταιριαζει περισσοτερο στο σινιέ κοστουμακι.
παρα ταυτα θα δουμε και παλι τα πυροτεχνήματα στην πολη που δεν κοιμαται και θα γιορτασει τη χαρα της για τον νέο προεδρο που θα αλλαξει το ρου της ιστοριας ,θα τους δωσει πάλι το δικαιωμα να ονειρευονται,τα σατεν ονειρα τους
παρα ταυτα με τον κομπο στο λαιμο και τα ματια στραμμενα στα παραπηγματα της Γάζας,εκει που ξεχειλίζουν τα ακρωτηριασμενα κορμιά γιατι τα νοσοκομεια δεν χωρανε άλλο πόνο,
να ευχηθούμε για την καινουρια χρονιά περισσοτερη ζεστασιά,περισσοτερη έγνοια για τον πολιτη του διπλανου παράλληλου,ένα δάκρυ στην άκρη του ματιου για τον κλοζαρ της Γαλλιας που πέθανε απο το κρυο,μια προσευχή,διπλα στις δικές μας τις σωψυχες,για κάθε ζωντανο πλασμα αυτου του κόσμου Να μπορεσει,αυτη τη νεα χρονια να ξανανιωσει παιδι ενος ανωτερου θεου,ενος καποιου θεού....

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΨΗ....

Σε γνωρίζω από την όψη, την αθώα, που σου μιλάω και κοκκινίζεις, που σε μαλώνω και με κοιτάς με τα βουρκωμένα μάτια, που σε επιβραβεύω και κατεβάζεις σεμνά το κεφάλι, άλλοτε με ζελέ, άλλοτε ξυρισμένο, εσύ ο ίδιος είσαι ,με τα ακουστικά στ’ αυτιά αναζητώντας τη μελωδία της ευτυχίας σου, είσαι εσύ ο ίδιος, το δικό μου παιδί με τα μεγάλα, γεμάτα απορία μάτια.
Ήσουν εσύ προχθές, σε είδα στο πεζοδρόμιο οκλαδόν που τραγουδούσες την οργή σου ,που χτυπούσες με τα χέρια τα συνθήματα του πόνου σου και μπερδευόταν το δάκρυ σου με το ψιλοβροχο που έπεφτε .
Ήσουν εσύ ,που έδινες το κόκκινο τριαντάφυλλο ,τρεις δρόμους πιο κάτω από το πανεπιστήμιο του Πειραιά, στον αστυνόμο των ΜΑΤ κι είδα την ίδια απορία στο βλέμμα σου όταν το τσάκισε με περιφρόνηση μπροστά σου.
Ναι, σε γνωρίζω από την όψη, είσαι το παιδί της διπλανής πόρτας, το παιδί μου, το παιδί του πρώτου θρανίου, του τελευταίου, με τις μέτριες επιδόσεις, τις άριστες, τι σημασία έχει άλλωστε, μεγάλωσα μαζί σου, διδάχτηκα από σένα, με έκανες καλύτερο άνθρωπο μέσα από την αθωότητά σου, με έκανες να βλέπω τον κόσμο αλλιώτικα χωρίς τους φακούς των συμβάσεων και των αξιωματικών «πρέπει»,μέσα από τα μεγάλα ερωτηματικά σου.
Ναι ,σε γνωρίζω από την όψη, γι αυτό θυμώνω όταν σε κατηγορούν ,όταν λένε πως βάζεις την κουκούλα και σπας τα μαγαζιά, ποια μαγαζιά; του θειου σου ,του πατέρα σου ,του γείτονά σου είναι, το ξέρεις. .Γι αυτό θυμώνω όταν λένε για σένα πως ρίχνεις πέτρες στις τράπεζες και σπας τις προθήκες ,μα εσύ διαβάζεις και σε βλέπω ,παλεύεις ,για να μπεις σε μια σχολή και αύριο ονειρεύεσαι να δουλέψεις σ’αυτό το χώρο, μου το ΄χεις πει ,εξάλλου, έχεις όνειρα, τα έχω αφουγκραστεί τα παραμιλητά σου.
Γι αυτό θυμώνω όταν λένε για σένα ότι έκαιγες τη βιβλιοθήκη και έσπαγες τα μάρμαρα, δεν μπορεί να ήσουν εσύ που σε γέννησε αυτή η πόλη ,η πόλη η δικιά σου, εσύ προχθές στον Υμηττό δεντροφύτευες για να έχει περισσότερο οξυγόνο ,να είναι πιο όμορφη η πόλη σου.
Γι αυτό είμαι σίγουρη για σένα πως πονάς αυτές τις στιγμές για τη χώρα αυτή, που θα ζήσεις, , είπαμε ,έχει τα στραβά της ,αλλά είναι η μάνα μας .Δεν θέλω να ξεχάσεις, θέλω να θυμάσαι, να σκέφτεσαι, να απορείς ,να αμφισβητείς, όλους μας, και πρώτα απ ΄όλους εμάς τους δασκάλους σου, για να γινόμαστε καλύτεροι ,αλλά με τη γλώσσα της αγάπης, με τη γλώσσα της υπομονής, με τα τραγούδια σου, όπως σε είδα προχθές στην κηφισίας, οκλαδόν, και έκλαιγα κι εγώ μαζί σου όχι από θλίψη μόνο αλλά από ελπίδα, γιατί όσο εσύ, «η μαγια για τη ζύμη του αύριο» είσαι στο δρόμο και αντιστέκεσαι τραγουδώντας ,το αύριο αυτής της χώρας δεν θα τρέφεται με δηλητήριο.

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ

Θρηνώ τον μικρό Αλέξη που κόπηκε το χαμόγελο του στη μέση βάναυσα και αναίτια,
Θρηνώ αυτή τη μάνα, , που κράτησε τον πόνο της με τόση αξιοπρέπεια μακριά από τις κάμερες των κανιβάλων περιφρουρώντας το δικαίωμα της να θρηνήσει ιδιωτικά, θρηνώ για τη χώρα μου που δίδαξε στην ανθρωπότητα τον πολιτισμό και τη δημοκρατία αλλά δεν κράτησε τίποτα για τα ίδια της τα παιδιά, θρηνώ για όλους αυτούς που ξεκίνησαν να πάνε στη δουλειά τους και βρέθηκαν μπροστά σε ένα σωρό αποκαΐδια, θρηνώ για όλους αυτούς που ξέχασαν μέσα σε μια νύχτα το βατοπέδι και δεν συνειδητοποίησαν το «γιατί» ,για όλους αυτούς με την ασθενή μνήμη που πιστεύουν πως τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά της διπλανής πόρτας ,με τις πέτρες στα χέρια και τα καδρόνια κάνουν την επανάστασή τους .Μα πάνω απ΄όλα θρηνώ γι αυτήν τη συνομοταξία που δεν έμαθε τα λόγια της αγάπης, της συγγνώμης, της μεταμέλειας, της ανθρωπιάς και μας έριξε κατάστηθα μια δεύτερη σφαίρα, τη χαριστική βολή με το "Οι νέοι αυτοί, ενώ κατοικούν στο Π. Ψυχικό και είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών, συνηθίζουν να συχνάζουν στα Εξάρχεια, τα οποία επιλέγουν ως χώρο διασκέδασης αλλά και σε διάφορα γήπεδα όπου προκαλούν επεισόδια, μην επιδεικνύοντας την αναμενόμενη συμπεριφορά και προσωπικότητα ενός 15χρονου εφήβου", κι αυτή η ριπή πόνεσε διπλά. Όχι πως θα ανακούφιζε τον πόνο, ο Αλέξης, το παιδί όλων μας, δεν θα ερχόταν πίσω, αλλά στη γλώσσα των συμβάσεων, στον κώδικα του πολιτισμού υπάρχουν κάποιες δικλείδες ,κάποιες χειρονομίες επιβεβλημένες για να προχωρούν οι πολιτισμοί και μια τέτοια δικλείδα είναι ο σεβασμός στο νεκρό ,ακόμα κι όταν δεν γνωρίζεις το σεβασμό στη ζωή.
Τέλος θρηνώ για τους πνευματικούς ταγούς αυτής της χώρας που τους περιμέναμε από τα παράθυρα του δικού μας μικρόκοσμου,τα τηλεοπτικά, να μιλήσουν με λόγια παρηγοριάς, να μας στηρίξουν, να δακρύσουν μαζί μας ,χωρίς δακρυγόνα αυτή τη φορά, να καταγγείλουν με τη γλώσσα της καρδιάς, να μας φέρουν προ των ευθυνών μας, να σταματήσουν το κάψιμο των βιβλιοθηκών θυμίζοντάς μας πως «αυτοί που σήμερα καίνε βιβλία ,αύριο θα κάψουν ανθρώπους».
Θρηνώ για όλους εμάς τους πολίτες αυτής της χώρας που την αγαπάμε, γιαυτο και
Καταγγέλλουμε τα όποια της «στραβά»,με την ίδια αγάπη που η μάνα μαλώνει το παιδί της, και τη βλέπουμε σ’αυτή τη φάση να βογκάει και να βιάζεται παντοιοτρόπως .
Και αυτό το βουβό θρήνο τον εκφράζω με μια κίνηση διαμαρτυρίας ανώδυνη, ,παιδιάστικη, αθώα. Κατεβάζω τα χρωματιστά λαμπιόνια από τα μπαλκόνια, δε θέλω φώτα χαράς γιορτινά σε μια πόλη μουντή, δε θέλω φώτα ,πενθώ.




ΥΓ. η σχολή Μωραΐτη με την ανακοίνωσή της με έκανε περήφανη ως εκπαιδευτικό και νιώθω την ανάγκη να τη συγχαρώ από καρδιάς.

Τετάρτη 3 Δεκεμβρίου 2008

η ¨φόνισσα"του παπαδιαμάντη επι τω τραγικοτερω...

Η απελπισία μαζί με το παράλογο συναντώνται σε μια τραγική απονενοημένη κίνηση κατά του πολέμου. Η είδηση που σοκάρει έρχεται από τη μακρινή ζούγκλα της Παπούα στη Νέα Γουινέα. Εκεί όπου οι μάνες σκοτώνουν τα αρσενικά παιδιά που γεννούν σε μια προσπάθεια να δώσουν τέλος στον εμφύλιο που μαστίζει την περιοχή εδώ και 22 χρόνια.
Ανατριχιαστική είναι η μαρτυρία δύο γυναικών που έλυσαν τη σιωπή τους και μίλησαν σε εφημερίδα της χώρας. Η Ρόνα Λιουκ και η Κιπιγιόνα Μπέλας, ανήκουν σε διαφορετικές φυλές, παραδέχτηκαν, όμως, και οι δυο ότι σκοτώνουν τα μωρά τους σε μια πρακτική χρόνων σε μια προσπάθεια να κλείσουν τον κύκλο της βίας που αποδεκατίζει τις φυλές τους.
«Με τον πόλεμο έχουμε ξεπεράσει τα όρια της εξαθλίωσης» είπαν και πρόσθεσαν: «Aποφασίσαμε να δολοφονούμε τα νεογέννητα αγόρια μας για να μειώσουμε τον αριθμό των ανδρών που μπορούν μελλοντικά να πολεμήσουν».
Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσα μωρά έχουν σκοτωθεί έως τώρα. «Είναι μία πολύ οδυνηρή εμπειρία, αλλά είναι απαραίτητη για το καλό όλων» εξομολογήθηκαν οι γυναίκες που τόνισαν ότι έχουν υποφέρει αρκετά από την πολεμοχαρή φύση των ανδρών. Θεωρούν τους άντρες υπεύθυνους για τους πόλεμους και τα δεινά που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι ίδιες και τα παιδιά τους.
Οι κοινωνιολόγοι σχολίασαν ότι η αποκάλυψη έρχεται τώρα, καθώς οι φυλές αυτές είναι ιδιαίτερα απομονωμένες και κάνουν λόγο για ένα δρόμο που οδηγεί στην ουσία προς την αυτοκτονία.
Η διαμάχη μεταξύ των δυο φυλών ξεκίνησε μετά από περίεργους θανάτους στα δυο στρατόπεδα που αποδόθηκαν σε μάγια και τώρα πάστορες και οργανώσεις αρωγής προσπαθούν να πείσουν τους φύλαρχους να ζήσουν πια εν ειρήνη.
Από τον τυπο 2-12 2008


ποιος φανταζοταν πως στο λυκαυγες του 21 ου αιωνα θα ζουσαμε κι αυτο στο πλανητικο μας χωριο.ειδηση που ανατριχιάζει και κανει το μυαλο να σταματαει.τα ορια της απελπισιας ειναι απροσμετρητα,ο πόνος δεν εχει πατριδα,η απελπισια βρισκει το δικο
της τροπο να εκφραστει με τα δικα της υλικα,ιδια σε όλα τα μηκη και πλατη.καποτε στο ζάλογγο καποιες άλλες μητερες έριχναν τα παιδια τους στο γκρεμο για να γλιτωσουν το μαχαιρι του εχθρού.η φραγγογιαννου του Παπαδιαμαντη σκοτωνε τα θηλυκα για να ξεφυγουν απο μια ζωη μιζερη και καταπιεσμενη απο τις κοινωνικες συμβασεις της εποχης.Τωρα σε μια γωνια του πλανητη καποιες άλλες μανες με το ιδιο φιλτρο στην ψυχη σκοτωνουν τα αρσενικα για να σταματησουν τον πόλεμο. Ο αντωνης Σαμαρακης ειχε γραψει ενα σχετικο διηγημα με ενα στρατιωτη που αφου εσωσε προσωρινα ενα παιδακι βλεποντάς το να παιζει με οπλα το αφηνει στο πεδιο της μάχης και φευγει τελικα αρνουμενος να το παρει μαζι του θεωρωντας πως αν το διασωσει θα γινει καποια μερα αναπαραγωγος του συστηματος,ενας ακομη πολεμιστης σε μια άλλη μαχη. Που σταματαει τελικα η φαντασια και πού αρχιζει η πραγματικοτητα σε έναν κοσμο παραλογο ,οταν η απόγνωση ξεπερνα τα ορια της λογικής και φτανει τον άνθρωπο σε ακραιες καταστασεις..