Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2010

TA 10 ΛΑΘΗ

ΤΑ ΔΕΚΑ ΛΑΘΗ
Καλό το θέατρο και η κουλτούρα αλλά ο άνθρωπος έχει και ελαττώματα, αδυναμίες.
Από τον κανόνα δεν μπορώ να εξαιρούμαι κι εγώ, αδυναμίες με ισχυρή δόση αυτογνωσίας.(Εξάλλου κι ο Διονυσης Χαριτοπουλος που μου αρέσει έχει το ίδιο ελάττωμα,κόκκινο με άσπρες ρίγες)
Είμαι φίλαθλος ,όχι οπαδός ,μου αρέσει που ανέβηκαν οι ομάδες της περιφέρειας αλλά οργίζομαι να βλέπω να ΧΑΝΕΤΑΙ το πρωτάθλημα με τέτοιο τρόπο .Και για να μην πω «τα λάθη του Κοκκαλη» γιατί η αχαριστία είναι η ενδεκάτη εντολή που θα έπρεπε να τιμωρείται το λέω απλά ΤΑ ΛΑΘΗ ΤΗΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑΣ ΤΡΙΕΤΙΑΣ
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
1 Δεν ενεργοποιεί την οψιον αγοράς του Σηφάκη και χάνεται αυτός ο παίκτης στην καλύτερη ηλικία (και ελληνόπουλο) για 120 χιλιάδες ευρω,αντ΄αυτού δωσαμε υπερδιπλάσια για να πάρουμε τον Παρντο-πούντος;
2 δεν βάλαμε έναν Έλληνα στην αρχή–γνώστη των πραγμάτων –, δίπλα στον Ερνεστο να τον ενημερώσει περί Αντζα κλπ με αποτέλεσμα τα λάθη στην Κύπρο που κόστισαν τον αποκλεισμό από την Ανορθωση.
3 δεν κρατήσαμε τον Βαλβερδε
4 πήραμε τον Κετσπαγια (επειδη μας απέκλεισε από το Τσαμπιον λιγκ ,όπως κάποτε είχαμε πάρει έναν Ζιζι Ρομπερτς από τον Πανιώνιο και έναν Πουρσαΐτιδη Σαββα επειδη μας είχαν βάλει δυο γκολ)
5 πήραμε τον Ζικο ( δεν ήξερες δεν ρώταγες τους Τούρκους και τους Ρώσους, κάτι ήξεραν)
6 Δεν διώξαμε το Ζίκο- και να τον καταγγείλουμε για αντιδεοντολογική συμπεριφορά- παραμονές Χριστουγέννων, αμέσως μόλις ανακοίνωσε το 9μερο ρεπό του ,ουσιαστικά, εν μέσω υποχρεώσεων και από το +1 φτάσαμε στο -7.(και καλά ρε λευκε Πελε ,έφυγες στην κοπα καμπάνα,δεν άφηνες έναν γυμναστή στο πόδι σου να προπονεί τους παίκτες και να τους έχει ετοιμοπόλεμους;)
7 Κρατάμε ακόμη τον Οσκαρ και τον Ντομί
8 Δεν έχουμε έναν γυμναστή χρόνια τώρα με αποτέλεσμα να είμαστε πρωταθλητές, αναμφισβήτητοι σ αυτό το κομματι,σε τραυματισμούς και θλάσεις
9 δεν έχουμε έναν τεχνικό διευθυντή ,στυλ Βρυζα,να μιλαει «ιδια γλωσσα» με τους παίκτες και να τον αποδέχονται, ο Κοβασεβιτς με τη διεθνη εμβέλεια είναι ο καλύτερος, υπάρχει και ο Τζολε όμως.
10 διώξαμε τον Μπελουτσι,την ωραιότερη κοφτή πασα που έχω δει και Ντιογο χωρίς Μπελουτσι είναι ανύπαρκτος.
ΕΠΙΜΥΘΙΟ :όταν σπείρεις ανέμους θα θερίσεις θύελλες.

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

λιβανος

Μια ταινια για γερα νευρα και στομαχι
Μεσα από το μικρόκοσμο ενός τεθωρακισμένου άρματος δίνεται με αριστουργικο τροπο η φρικη του πολέμου μεσα από ματωμένα, θλιμμένα, απελπισμένα προσωπα, ακούμε φωνές και σπαρακτικές εξομολογήσεις, πολλα από αυτά με κραυγαλεο τροπο,αλλα με υπαινικτικο.
Η ασχημια του πολέμου και το μήνυμα:ο πόνος και ο φοβος δεν εχουν πατριδα,είναι ανθρωπινα συναισθήματα ,βαθια και παλια.Ο Σαμουελ Μάοζ αριστοτέχνης,μαγος της κάμερας φτιαχνει μια αντιπολεμικη ταινια με βιωματικο υλικο από τη φρικη του πολεμου που κι ο ίδιος εζησε,καταγγέλλει, κι όταν η καταγγελια ερχεται από την πλευρα του θύτη που δικαιωνει ιστορικα το θυμα εχει μεγαλη αξια.Οπως και «οι πληγές του φθινοπωρου» της Τομρίς Γκιριτλίογλου που ήταν και αυτές μια εικονοποιημενη «συγγνώμη»,έτσι την εισεπραξα,έτσι ήθελα να τη δω,το ειχα αναγκη ηθικα και ιστορικά,είχε ιδιαιτερη αξια.Ηθικο δίδαγμα: και οι Εβραίοι έχουν ψυχή κι αυτό «το αγριοτερο ον»,ο άνθρωπος ,είναι μαλακος σαν ένα δεματι χορτο που οπου το βαλεις στέκεται,όχι πάντα στητο,ορθιο,λυγιζει.Και χρειαζομαστε πάντα κάποιος να μας το θυμιζει,αυτή δεν είναι η δουλεια του πνευματικου ανθρώπου;να το δειχνει επειδη αυτος μπορει,κατεχει τον τροπο μεσα παο την πενα,την εικονα να κανει την κραυγή ξυπνημα…..Πολυ δυνατη ταινία.

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

συνεχεια για το γυμνασιο πλάκας...


















καθε παιδι κρυβει μεσα του ένα μικρο θεό κι όταν ο δάσκαλος το πιστεψει,όπως το πίστεψαν οι τρεις Δασκάλες του γυμνασίου Πλάκας,το αποτέλεσμα δεν μπορει να ειναι παρά μόνο το θαύμα... μπραβο στους συντελεστές

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

εξαιρετικα ενδιαφέρον

Όταν εξαφανίστηκαν οι μετανάστες
Τoυ ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ gangel@dolnet.gr

«Ήθελα να πυροβολήσω νέγρους»
«Χθες το πρωί, θα ήταν η ώρα επτά, αποφάσισα να αγοράσω ένα τουφέκι για να πυροβολήσω νέγρους.
Όμως πρώτα ήθελα ένα φρέσκο χυμό πορτοκαλιού. Μόνο που στην κουζίνα τα πορτοκάλια είχαν τελειώσει. “Περού!”, φώναξα. Τίποτα. Έψαξα παντού την Περουβιανή υπηρέτρια, ακόμη και κάτω από τη σκάλα όπου την έχουμε εγκαταστήσει. Τίποτα. Αναρωτήθηκα: λες η Πάολα να της έδωσε και άλλο ρεπό, παρ΄ όλο που της δώσαμε ένα πέρυσι; Όμως η γυναίκα μου κοιμόταν. Έτσι αποφάσισα να πάρω πρωινό στην καφετέρια. Μετά, είπα, θα πάω ν΄ αγοράσω το τουφέκι. Και η αγορά είναι στη γωνία, θα πάρω και πορτοκάλια.
Στην καφετέρια μου είπαν ότι τα πορτοκάλια είχαν τελειώσει. Απ΄ έξω δεν υπήρχε ούτε μία Τσιγγάνα. Με τόσες ελεημοσύνες που τους δώσαμε στις γιορτές, δεν θα έχουν γυρίσει ακόμη από τις διακοπές τους, σκέφτηκα. Είναι όλοι τους βαθύπλουτοι, αυτοί οι Τσιγγάνοι. Αλλά τώρα που θα αγοράσω το τουφέκι, είπα στον εαυτό μου, θα μπορώ να πυροβολώ και αυτούς. Ή μπορείς να πυροβολείς μόνο τους νέγρους; Πρέπει να ενημερωθώ. Όταν βγήκα στην πλατεία της αγοράς, κατευθύνθηκα προς τον πάγκο όπου ψωνίζει η γυναίκα μου. Όμως ο πάγκος δεν ήταν εκεί. Ούτε η αγορά. Πήγα στον εφημεριδοπώλη. Συγγνώμη, η αγορά; Τι τα θέλετε, μου απάντησε, σ΄ αυτή τη χώρα δεν λειτουργεί τίποτε πλέον. Σκεφτείτε ότι ακόμη περιμένω τις εφημερίδες. Θα τις διαβάζει ο διανομέας, αστειεύτηκα. Όχι, ο διανομέας που μου τις φέρνει είναι Ρουμάνος, προτιμάει τις ρουμάνικες, απάντησε εκείνος.
Πήγα στο οπλοπωλείο. Όμως ο ιδιοκτήτης, αντί να το ανοίγει, το έκλεινε. Τι θέλετε, με ρώτησε. Ένα τουφέκι για να πυροβολώ νέγρους του απάντησα. Μου έδειξε τις άδειες βιτρίνες. Κατάλαβα, χαμογέλασα. Πότε θα έρθουν τα καινούργια; Ακούστε, μου εξήγησε, τη νύχτα έφυγαν όλοι οι νέγροι και κατά συνέπεια τα εργοστάσια τουφεκιών έκλεισαν· χωρίς νέγρους, το να πυροβολείς νέγρους έγινε μια ουτοπία. Όπως και ο χυμός πορτοκαλιών, μουρμούρισα. Όμως, πρόσθεσα, πρέπει να ενημερωθώ: ίσως να μπορεί κανείς να πυροβολεί Τσιγγάνους, Ρουμάνους, Μαροκινούς. Δεν τα μάθατε, μου απάντησε εκείνος, εξαφανίστηκαν κι αυτοί. Κρίμα, είπα εγώ. Κρίμα, είπε εκείνος.
Στενοχωρημένος, κατευθύνθηκα προς το σπίτι. Και τότε με κυρίευσε ένα πολύ κακό προαίσθημα. Από το κινητό μου τηλεφώνησα στην Παντέρα, την τρανσέξουαλ που προτιμώ. Όμως ο αριθμός βγήκε άγνωστος. Ωχ όχι, μουρμούρισα. Τότε δοκίμασα να καλέσω τον Αλί, τον έμπιστο ντίλερ μου. Δεν ήταν διαθέσιμος. Μόνον εκείνη τη στιγμή κατάλαβα το νόημα μιας φράσης που είχα διαβάσει σ΄ έναν τοίχο αρκετά χρόνια πριν: ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ, ΜΗ Μ΄ ΑΦΗΝΕΤΕ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟΥΣ ΙΤΑΛΟΥΣ.
(Απόσπασμα από άρθρο του συγγραφέα Τζουζέππε Κουλίκια στην εφημερίδα «Λα Στάμπα». Αυτό τον μήνα, κάτοικοι του Ροζάρνο της Καλαβρίαςεπιτέθηκαν με τις ευλογίες της Μαφίας σε μετανάστες,πυροβολώντας τους με καραμπίνες)

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

υπάρχουν κι αυτοι οι καθηγητές.....

Υπάρχουν και αυτοί οι καθηγητές……
Που δεν κάθονται με το ρολόι στο χέρι.
Που δεν περιμένουν πότε θα χτυπήσει το κουδούνι να πάνε σπίτι τους
Που έχουν κι αυτοί σπίτι και παιδιά να τους περιμένουν
Κι όμως μετά το μάθημα κάθονται στο σχολειό και δουλεύουν με τους μαθητές τους σκάβοντας μαζί να βρουν το «σπέρμα του καλού» που κάθε παιδί κρύβει μέσα του» και το ποτίζουν με τον ιδρώτα τους να καρπίσει
Και δουλεύουν στα σκοτεινά, στα σιωπηλά
Και δεν έκαναν το στοιχειώδες :να δημοσιοποιήσουν τον κόπο τους όχι για να εισπράξουν τον έπαινο,
Όχι για να δείξουν πού μπορεί ένα παιδί να φτάσει έχοντας πλάι του ένα δάσκαλο οδηγό
Αλλά να μάθουν και οι υπόλοιποι τι σημαίνει δάσκαλος.
«Οι ήρωες προσχωρούν στα σκοτεινά»,
οι Ήρωες στο πρώτο γυμνάσιο Πλάκας, η Μαιρη Παπαδαντωνάκη,η Ξένια Ξουργια, η Βικη Παπαδοπούλου, έκαναν μια εκπληκτική δουλειά με τα παιδιά τους ,τα τυχερά παιδιά του πρώτου γυμνασίου Πλάκας, και είναι κρίμα που οι υπεύθυνοι του υπουργείου Παιδειας δεν έμαθαν γι αυτή τη δουλειά γιατί οι ίδιες δεν πρόβαλαν το έργο τους για να δούμε όλοι μας πως υπάρχει φως στο τούνελ,υπάρχει σ αυτή τη χώρα ένας λόγος να ελπίζουμε και να πιστεύουμε στη νέα γενιά.Υπαρχει ,όταν οι δάσκαλοι είναι δάσκαλοι και τα παιδια με το αλάθητο κριτήριο το αναγνωρίζουν,κι έχουν πολλά να δώσουν.