Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 26 Ιουλίου 2011

ο Γερουλάνος κοιμαται...ύπνο βαθύ



Την επιστροφή μαρμάρινου αγάλματος του Ηρακλή στην Τουρκία, το επάνω μέρος του συγκεκριμένα, συμφώνησε να κάνει το Μουσείο Καλών Τεχνών της Βοστόνης ύστερα από διαμάχη πολλών ετών. Το άγαλμα είχε αποκτηθεί από το μουσείο το 1981 μέσω γερμανού εμπόρου αρχαιοτήτων και ένα χρόνο αργότερα εκτέθηκε κανονικά, ως το 2007 όμως, όταν ξεκίνησε η διεκδίκησή του, οπότε το απέσυραν στις αποθήκες.

Το γεγονός, ότι το υπόλοιπο μισό του αγάλματος είχε βρεθεί το 1980 στην Πέργη και έκτοτε βρίσκεται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αττάλειας ήταν καθοριστικό επιχείρημα για την διεκδίκησή του. Παρ΄ όλα αυτά χρειάστηκαν μερικά χρόνια ώσπου να πειστεί η αμερικανική πλευρά ότι το άγαλμα είχε εξαχθεί παράνομα από τη χώρα... Οπως δήλωσε χαρακτηριστικά στην εφημερίδα Times, η Κάθριν Γκέτσελ του Μουσείου της Βοστόνης «Μόλις τα τελευταία δύο χρόνια μάς παρουσίασαν φωτογραφίες και άλλα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι στη συγκεκριμένη αρχαιολογική θέση έγιναν λεηλασίες».
Το άγαλμα ανήκει στον τύπου του Ηρακλή Farnese ή «Ηρακλή κουρασμένου» όπως αλλιώς λέγεται και είναι ρωμαϊκό αντίγραφο του πρωτότυπου έργου του μεγάλου γλύπτη της αρχαιότητας Λύσιππου (4ος π. Χ. αιώνας), ο οποίος είχε φιλοτεχνήσει δύο γλυπτά με θέμα τον ήρωα. Και τα δύο όμως είναι γνωστά σήμερα μόνο χάρη στα ρωμαϊκά αντίγραφα. Ο γλύπτης σε αυτά έχει «συλλάβει» τον ήρωα μετά από την επιτέλεση των δώδεκα άθλων να ακουμπά πάνω στο ρόπαλό του κουρασμένος από την προσπάθεια. Αποτελεί δηλαδή, μία ιδιαίτερη περίπτωση απεικόνισης ήρωα, που υποφέρει όπως ένας κοινός θνητός.
Σε καμία από τις ανακοινώσεις πάντως για την επιστροφή του αγάλματος δεν αναφέρεται η ελληνική ιστορία του ούτε καν η σημασία της τοποθεσίας όπου βρέθηκε. Η αρχαία ελληνική πόλη Πέργη όμως, πρωτεύουσα της Παμφυλίας στη Μικρά Ασία _σήμερα κοντά στην Αττάλεια_ υπήρξε κατά την ελληνιστική περίοδο μία από τις ωραιότερες πόλεις της Ανατολής με πολλά δημόσια κτίρια, ερείπια των οποίων σώζονται ως σήμερα (τα τείχη της ακρόπολης, μία πύλη θριάμβου, μεγάλο θέατρο, στάδιο, ναοί, θέρμες). Πλησίον της Πέργης εξάλλου υπήρχε μεγάλος ναός της Αρτεμης, όπου γίνονταν ετήσιες εορτές. Τα αρχαιολογικά ευρήματα φυλάσσονται τώρα στο Μουσείο Αττάλειας
.
25 -7 2011 το βήμα

οι γειτονες κληρονομησαν και ιστορια και παράδοση και πολιτισμό .....και πουλάνε με αυτα,ντυνονται με ξενα ρουχα ,με προσωπείο ιστορικο κλεψιτυπο, που το οικειοποιούνται για "προσωπο"..καμμια αναφορα για την καταγωγη του Ηρακλη,οπως πουθενα στο μουσειο της Αττάλειας δεν υπαρχει ένδειξη στο ιματιο,τα διαδηματα,τους αμφορεις,τους κρατηρες,τις οινοχόες ποιος τα έφτιαξε,ποιος τα χρησιμοποιούσε,τίνος ειναι η πατροτητα...απατριδες αρχαιοτητες που σιγουρα δεν ανηκουν στους νομαδες που εμφανιστηκαν τον 13ο μ.χ αιώνα σπερνοντας τον ολεθρο στο διαβα τους.και μεις οι φυσικοι γεννητορες καμμια ένσταση,κανενα παράπονο κατι,μια αναφορα,μια φωνη,μια κοινοποίηση,αν μη τι άλλο αποκαταστήστε την ιστορια,σε μια αραδα,κατω απο τα εκθεματα,αποδώστε ιστορικη δικαιοσύνη...

Κυριακή 24 Ιουλίου 2011

αξιο προβληματισμού.....βαθύτατου

Πάρτε μολύβι και χαρτί»: η φράση που έχει επαναληφθεί ξανά και ξανά από γενιές δασκάλων θα χάσει σύντομα το περιεχόμενό της - τουλάχιστον στην Ιντιάνα των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξέραμε πως το χαρτί γίνεται όλο και πιο σπάνιο, τώρα όμως απαγορεύθηκε και το στιλό. Διότι, τι χρησιμεύει το χειρόγραφο στην εποχή των ηλεκτρονικών υπολογιστών;
Από το ερχόμενο φθινόπωρο, τα παιδιά που κάθονται στα θρανία των σχολείων της Ιντιάνας δεν θα χρησιμοποιούν τετράδια και στιλό. Η Διεύθυνση Εκπαίδευσης στην Ιντιανάπολη υπογραμμίζει ότι η επιλογή έγκειται στα σχολεία. Η επισήμανση όμως είναι υποκριτική. Καθώς τα σχολικά ιδρύματα, κυρίως στην Αμερική, αποτελούν μια βιομηχανία ανταγωνισμού, ποιος θα είναι αυτός που θα στείλει τα παιδιά του στη δασκάλα που, αντί να τους μαθαίνει να χειρίζονται τον ηλεκτρονικό υπολογιστή, θα επιμένει στα μαθήματα υπαγόρευσης και ορθογραφίας;
Η επιλογή δεν είναι ανώδυνη και, όπως πάντα, διχάζει τους ειδικούς. Η γραφή με το χέρι δεν είναι μόνο θέμα καλλιγραφίας. Ο εμπειρογνώμονας Πολ Σάλιβαν λέει πως η γραφή «αναπτύσσει ακόμη και την ικανότητα της έκφρασης. Και βοηθάει να καταλαβαίνει κανείς καλύτερα αυτό που διαβάζει. Υπάρχει ένας σύνδεσμος στον εγκέφαλο του ανθρώπου ανάμεσα στην ικανότητά του να κατανοεί ένα κείμενο και την ικανότητά του να γράφει».
Στην «Ιστορία της Επικοινωνίας» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, ο Μάρσαλ Τ. Πόε μπήκε στον μπελά να μετρήσει πόσα χρόνια χρειάστηκε ο άνθρωπος για να μάθει να γράφει: 175 χιλιάδες. Και τώρα θέλουμε να ακυρώσουμε όλη αυτή τη γνώση; «Το να μιλάς και να ακούς κοστίζει λίγο», εξηγεί ο καθηγητής. «Το να γράφεις και να διαβάζεις αντίθετα, κοστίζει. Και για λόγους που δεν γνωρίζουμε ακόμη, θα υπάρχει πάντα μια μειονότητα παιδιών που δεν καταφέρνουν ποτέ να γράψουν». Οι ειδικοί όμως σε θέματα εξέλιξης συμφωνούν σε ένα: το γράψιμο με το χέρι είναι από τα λίγα πράγματα που μας διακρίνουν ως είδος.

ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ. Ωστόσο αυτή η απόφαση της Ιντιάνας, που μοιάζει να βγαίνει από ένα φανταστικό μυθιστόρημα του Κερτ Βόνεγκατ και που τα ρεπορτάζ αποδίδουν συγκεκριμένα στις αρχές της Ιντιανάπολης, βασίζεται στην πραγματικότητα στον χάρτη της εθνικής παιδείας. «Κοινές βασικές προδιαγραφές» είναι ο τίτλος του μανιφέστου που επιδιώκει να βάλει τάξη στο χάος που δημιουργούν οι διαφορετικοί κανονισμοί για τα σχολεία, που ισχύουν στις διαφορετικές πολιτείες των ΗΠΑ. «Αν το να ξέρεις το θεώρημα του Πυθαγόρα είναι σημαντικό για τους μαθητές της Φλόριντας, θα πρέπει να είναι σημαντικό και για τους μαθητές της Χαβάης», γράφει η Βάλερι Στράους, εμπειρογνώμονας σε θέματα που αφορούν την εκπαίδευση. Και στις «Κοινές βασικές προδιαγραφές» υπογραμμίζεται ότι τα σχολεία πρέπει να αναπτύσσουν την «ψηφιακή ικανότητα» των μαθητών. Αλλά με αντάλλαγμα τι;
Οι «γέροι» αντιδρούν. «Και όταν θα πρέπει να υπογράψει κανείς μια επιταγή;». Οι υποστηρικτές απαντούν πως, όταν αυτά τα παιδιά θα φτάσουν σε ηλικία για να χρησιμοποιούν επιταγές, όλες οι πληρωμές θα γίνονται μέσω του κινητού τηλεφώνου. «Η αλήθεια είναι πως οι δάσκαλοι έχουν από καιρό σταματήσει να διδάσκουν πώς να γράφει κανείς με το χέρι, λέει η Αντρέ Αντερσον του Πανεπιστημίου της Ιντιάνας. «Δεν εθεωρείτο προτεραιότητα. Και το χειρόγραφο των φοιτητών μας έγινε φρικτό». Ετσι, για να καταργήσει τα ορνιθοσκαλίσματα, η Ιντιάνα κατάργησε ολόκληρη την κότα.
12-07-11 τα νεα

και η απαντηση 2 χρονια πριν:

"Η τραγωδία άρχισε πολύ πριν από τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τα κινητά τηλέφωνα, γράφει ο Έκο στην εφημερίδα Νιου Γιορκ Τάιμς. Τα γράμματα που έγραφε η γενιά των γονιών του ήταν μικρά έργα τέχνης. Η δικιά του γενιά έμαθε καλλιγραφία στους πρώτους μήνες του Δημοτικού. Μερικές φορές, βέβαια, λέρωναν με τα μελανοδοχεία τα θρανία, τα τετράδια, τα δάχτυλα και τα ρούχα τους, αλλά τα ατυχήματα αυτά δεν τους εμπόδιζαν να ασκούνται στην τέχνη της καλλιγραφίας. Το κακό ξεκίνησε όταν ήλθε το στυλό. Τα πρώτα στυλό παρουσίαζαν προβλήματα: αν ακουμπούσες το δάχτυλό σου στις τελευταίες λέξεις που είχες γράψει, ήταν σχεδόν βέβαιο ότι δεν θα απέφευγες τη μουντζούρα. Σιγά σιγά ο κόσμος έχασε το ενδιαφέρον του για την καλλιγραφία, αφού το γράψιμο με στυλό, ακόμη κι αν ήταν καθαρό, δεν είχε πια ψυχή, στυλ και προσωπικότητα.

Γιατί όμως αυτό αποτελεί πρόβλημα; Είτε γράφεις με το χέρι είτε πληκτρολογείς στον υπολογιστή, το αποτέλεσμα δεν είναι το ίδιο; Όχι, απαντά ο Έκο, που το τελευταίο του βιβλίο τιτλοφορείται «Περί Ασχήμιας». Η τέχνη της καλλιγραφίας μάς μαθαίνει να ελέγχουμε τα χέρια μας και ενθαρρύνει τον συντονισμό του χεριού με το μάτι. Όταν γράφουμε με το χέρι, είμαστε αναγκασμένοι να συνθέτουμε με το μυαλό μας τη φράση προτού τη γράψουμε. Η αντίσταση της πένας και του χαρτιού μάς κάνει να σταματάμε για να σκεφτούμε.

Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά θα γράφουν όλο και συχνότερα σε υπολογιστές και κινητά τηλέφωνα. Η ανθρωπότητα έχει μάθει όμως να επανεφευρίσκει στον χώρο του αθλητισμού ή της αισθητικής πολλά πράγματα που ο πολιτισμός είχε θεωρήσει περιττά και τα είχε καταργήσει. Κανείς δεν κυκλοφορεί πια καβάλα σε άλογο, αλλά οι σχολές ιππασίας είναι δημοφιλείς. Παρά την ύπαρξη των τούνελ και των σιδηρόδρομων, πολύς κόσμος αρέσκεται να περπατά ή να κάνει ορειβασία. Και η κυριαρχία των e-mails δεν εμποδίζει κάποιους να μαζεύουν γραμματόσημα. Καλό θα ήταν λοιπόν οι γονείς να αρχίσουν να στέλνουν τα παιδιά τους σε σχολές καλλιγραφίας. Το σταθερό χέρι αποδεικνύεται μερικές φορές εξίσου χρήσιμο με μια σταθερή δουλειά."
22-09-09 τα νεα

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

περι κανιβαλισμου..2

Δεν ειναι μονο ότι η Ελλαδα τρωει τα παιδια της αλλα και τα ίδια τα παιδια ειναι κανίβαλοι.
εν μέσω μιας κρισιμης κοινωνικής,πολιτικής οικονομικής καταστασης για τη χώρα ,οταν ελπιδα ,ψήγμα ελπιδας ειναι ο τουρισμός ο κανιβαλισμος σε πληρη εξέλιξη.Τα λιμανια αποκλείονται,το αεροδρόμιο σε κλοιο το εθνικο αρχαιολογικο μουσείο,στολιδι της χωρας απο τα λίγα, σε μονιμη διαδικασία συντηρησης-αργίας-παραμελησης-εγκατάλειψης.Τι κανετε ρε καφροι εν ονοματι ενός κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού και μιας δημοκρατίας που τη βιάζετε ασύστολα ,πού πάτε ρε κανιβαλοι εποχούμενοι στα κιτρινα αμαξια -δουριους ίππους- σας να αλώσετε την πολύπαθη πρωτεύουσα δίχως να αναλογιστείτε πως κάθε γκάζι σας είναι μια κριση ασφυξίας για τον ξενοδοχο,το μικρομάγαζο του κέντρου,τον επαγγελματια στα νησια που περιμενει δυο μήνες το καλοκαιρι για να βιοπορευτεί τους υπόλοιπους δέκα...τι εισαστε εσείς;Ελληνες; η πεμπτη φάλαγγα εισαστε σε μια χώρα που γλύφει τις πληγές της και περιμενει με απογνωση τα δύσκολα που ακομη δεν έχουν έρθει.Ταμπουρωμένοι στο μικροψυχο συμφέρον σας αδιαφορείτε για όλους τους υπόλοιπους επικαλούμενοι τη δημοκρατία μια δημοκρατια που καταστρατηγείτε 365 μερες το χρονο με τον τροπο που κινειστε,οδηγειτε,σταματατε οπου θέλετε,χρεωνετε ό,τι θελετε και εκατονταδες άνθρωποι χτες έχασαν την πτηση τους για τον προορισμό που ονειρευονταν ενα χρόνο και εξασφαλισαν το εισιτηριο με τοσες στερησεις...για ποια δημοκρατία μιλατε ανθέλληνες..

περι κανιβαλισμου....

. Ό μέγας Έρνέστος Τσίλλερ ήδη είχε επισημάνει τό 1898 ;oτι: «Αι Αθήναι έχουσι άριστουργήματα αρχιτεκτονικά τόσα, όσα εις όλο τό Παρίσι παρόμοια δέν απαντά τις. Διότι εις τό Παρίσι τά μέγαρα είναι τόσο σπάνια. Εκεί ή πόλις είναι γεμάτη από maisons de rapport (οίκίαι μισθωμέναι), κάτι μεγάλα τεράστια σπίτια, έξι, επτά καί δέκα πατώματα εν οίς κατοικούν πολλαί οίκογένειαι. Μονοκατοικίαι κομψαί, όπως αί εν Αθήναις, είναι σπάνιαι».

.....απο τα πλειονα των πεντακοσίων θαυμασίων αρχιτεκτονημάτων που ύψωσε ο υπεροχος Ερνεστος Τσιλλερ εχουν διασωθεί ολιγοτερα των σαραντα εις ολοκληρον την αττικην και εντεκα εις την υπολοιπον Ελλάδα.Η μνήμη εξαφανίζεται εις τον τόπον μας( αποσπασμα απο το θαυμασιο βιβλίο του Γιώργου Μιχαηλιδη "άγιοι έρωτες" εκδοσεις του Αυγούστου"

η Ελλαδα δεν τρώει μόνο τα παιδιά της,αλλά και τα ίδια τα παιδιά της είναι κανίβαλοι μέ ό,τι συνεπαγεται ο όρος,αυτοκαταστροφικότητα,απαιδευσιά,έλλειψη αυτοσυνειδησίας.....τωρα το πώς φτασαμε να έχουν μεινει σαραντα αριστουργηματα του Τσιλλερ απο τα 500 θα πρεπει κανεις να αναρωτηθει ,ειναι ο ιδιος λογος που έκανε την Αθηνα απο Παρισι μια άθλια τσιμεντούπολη,με ορατά παντου τα σημαδια της αυθαιρεσιας και της κοντοφθαλμης λογικής του βολέματος,της έλλειψης αισθητικής.Η Αθήνα που έπρεπε να στεγάσει την πλημμυριδα απο την επαρχια με νωπές τις πληγές απο τον κανιβαλισμο(και εδω η ίδια αιτία )του εμφυλιου.....ποιος εφηρμοσε,εφηύρε την αντιπαροχή;απο τα θέματα που δεν ακουμπαμε,δεν αγγίζουμε,είναι ταμπου στη νεοτερη Ελλαδα...