η συγχρονη γελοιογραφια...

*Το καλοκαίρι του 1981, ο τότε υπουργός Αμυνας, Ευ. Αβέρωφ, δεν συμμεριζόταν την άποψη του πρωθυπουργού Γ. Ράλλη για «κουκουνάρια». Ο ραλλης τοτε απεδιδε τις πυρκαγιες στις κουκουναρες που πεταγονταν και εξαπλωναν τη φωτια. . . Είναι η λέξη που προσέθεσε στο λεξικό της νέας ελληνικής ο πρωθυπουργός Γ. Ράλλης λίγο πριν από τις εκλογές του 1981. Καθώς Πεντέλη, Εκάλη και Κεφαλάρι καίγονταν», κι ο Ευ. Αβέρωφ το καλύτερο που σκέφτηκε ν’ απαντήσει ως υπουργός Αμυνας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ήταν πως φταίνε «αναρχικοί νιχιλιστές» και τα στουπιά απ’ την «άκρα Αριστερά.»
Ως γνωστόν, ο κ. Ράλλης δε μπορούσε να πει το «ρο». Κι έτσι την επομένη το «Ποντίκι» έβαλε σε πηχυαίο τίτλο τις… «Κουκουνάγες», ενώ στο Δελφινάριο το νούμερο με τα ιπτάμενα γαλάζια κουκουνάρια έσπασε ταμεία..18 χρονια μετα ο κυβερνητικος εκπροσωπος επιρριπτει την ευθύνη για την πυρκαγια της ΒΑ Αττικης στη φυση του πευκου που ως δεντρο είναι επικινδυνο νομιζοντας πως απευθυνεται σε αμνημονες,ανιστορητους ή νομιζοντας πως αποτελει τη φυσικη συνεχεια του εξαιρετικου γελοιογραφου πατρος του Αρχελαου.(εμεις οι πρεσβυτεροι τον θυμομαστε).Μονο που κυριε Αντωναρε η γελοιογραφια και το χιουμορ αφορα κωμικες καταστασεις και όχι τραγικες και λειτουργει κατευναστικα και ψυχαγωγικά κατά περισταση. Η αδυναμια του ανθρωπου να ξεχωρισει την περισταση,δηλαδη να είναι εκτος τοπου και χρονου ,αυτοματως τον κατατασσει στο χωρο του γελοιου,ή επιεικως γραφικου.
Αυτά για την απενοχοποιηση του πευκου και την καθοσιωση της ανικανοτητας.