λιβανος

Μια ταινια για γερα νευρα και στομαχι
Μεσα από το μικρόκοσμο ενός τεθωρακισμένου άρματος δίνεται με αριστουργικο τροπο η φρικη του πολέμου μεσα από ματωμένα, θλιμμένα, απελπισμένα προσωπα, ακούμε φωνές και σπαρακτικές εξομολογήσεις, πολλα από αυτά με κραυγαλεο τροπο,αλλα με υπαινικτικο.
Η ασχημια του πολέμου και το μήνυμα:ο πόνος και ο φοβος δεν εχουν πατριδα,είναι ανθρωπινα συναισθήματα ,βαθια και παλια.Ο Σαμουελ Μάοζ αριστοτέχνης,μαγος της κάμερας φτιαχνει μια αντιπολεμικη ταινια με βιωματικο υλικο από τη φρικη του πολεμου που κι ο ίδιος εζησε,καταγγέλλει, κι όταν η καταγγελια ερχεται από την πλευρα του θύτη που δικαιωνει ιστορικα το θυμα εχει μεγαλη αξια.Οπως και «οι πληγές του φθινοπωρου» της Τομρίς Γκιριτλίογλου που ήταν και αυτές μια εικονοποιημενη «συγγνώμη»,έτσι την εισεπραξα,έτσι ήθελα να τη δω,το ειχα αναγκη ηθικα και ιστορικά,είχε ιδιαιτερη αξια.Ηθικο δίδαγμα: και οι Εβραίοι έχουν ψυχή κι αυτό «το αγριοτερο ον»,ο άνθρωπος ,είναι μαλακος σαν ένα δεματι χορτο που οπου το βαλεις στέκεται,όχι πάντα στητο,ορθιο,λυγιζει.Και χρειαζομαστε πάντα κάποιος να μας το θυμιζει,αυτή δεν είναι η δουλεια του πνευματικου ανθρώπου;να το δειχνει επειδη αυτος μπορει,κατεχει τον τροπο μεσα παο την πενα,την εικονα να κανει την κραυγή ξυπνημα…..Πολυ δυνατη ταινία.