συνεχεια για Τουρκία

«Κι εγώ θα ήθελα να παίζω αντί να ζητιανεύω στον δρόμο»
Τουρκία: χιλιάδες παιδιά - σκλάβοι μαφιόζων αλλά και των γονιών τους
Οι μπογιές είχαν χυθεί στο πεζοδρόμιο. Τώρα πώς θα έβαφε τα παπούτσια των περαστικών; Ήταν- δεν ήταν πέντε χρονών. Έκλαιγε με λυγμούς πάνω από τα σπασμένα μπουκαλάκια.
Ποιος ξέρει τι θα γινόταν όταν τον έπαιρναν χαμπάρι τα αφεντικά του...

Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Κοινωνικών Υπηρεσιών μόνο στην Πόλη 4.000 παιδιά αναγκάζονται να δουλέψουν στους δρόμους ζητιανεύοντας, πουλώντας χαρτομάντιλα, καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων
Χωρίς δεύτερη σκέψη έχωσα το χέρι μου στην τσάντα: «Έλα, πάρε αυτά και πήγαινε να πάρεις άλλες μπογιές, εντάξει;». Οζγκιούρ τον έλεγαν. Σκούπισε τα δάκρυά του, πήρε τις 20 λίρες (περίπου 10 ευρώ) που του έδωσα. «Ευχαριστώ», μου είπε. Έφυγα ήσυχη ότι θα το γλίτωνε το ξύλο. Μία ώρα μετά ανακάλυψα πόσο έξω είχα πέσει. Επιστρέφοντας από το ίδιο σημείο κάτω από τη γέφυρα του Μπεσικτάς είδα πάλι τον Οζγκιούρ να κλαίει με λυγμούς πάνω από τις ίδιες μπογιές... Ήταν «επαγγελματικό κόλπο»! Όλο το βράδυ τον σκεφτόμουν. Άραγε αυτό το παιδί πώς μπορούσε και κοιμόταν έπειτα από τόσο κλάμα όλη μέρα, μόνο και μόνο για να βγάλει το ψωμί του αφεντικού του;
Το δράμα του Οζγκιούρ το έφερε πάλι στο μυαλό μου το δράμα ενός άλλου παιδιού που συγκλόνισε πριν από μία βδομάδα την Τουρκία. Ο πεντάχρονος Μπεντρετίν βρέθηκε χτυπημένος, αιμόφυρτος στη γέφυρα του Κερατίου. Μεταφέρθηκε αμέσως στο νοσοκομείο και εισήχθη στην Εντατική. Μόλις που τον πρόλαβαν. Τον είχαν χτυπήσει άλλα δύο παιδιά, μεγαλύτερα από αυτόν, επειδή πήγε στη δική τους πιάτσα να πουλήσει χαρτομάντιλα.
Το πλήθος
Πόσοι όμως Μπεντρετίν ζουν στους δρόμους της Πόλης; Αν κάνει κανείς μια βόλτα στο Μπέγιογλου θα δει πολλούς Μπεντρετίν. Ο Κεμάλ με κυνηγούσε στον δρόμο για να του δώσω χρήματα. «Αν θέλεις, έλα να σου αγοράσω φαγητό», του είπα. Έφυγε τρέχοντας. Η 13χρονη Σεντανούρ μετά το σχολείο ζητιανεύει μέχρι τα μεσάνυχτα. Από τότε που πέθανε ο πατέρας της ήρθε στην Πόλη με τα δύο αδέλφια της και τη μητέρα της. «Τι νομίζεις», μου λέει, «εγώ δεν θέλω να παίζω με τα παιδιά της ηλικίας μου;». Ο μικρός Μερτ δεν την αφήνει να μιλήσει άλλο. Την τραβάει από το χέρι και εξαφανίζονται...
Σύμφωνα με τη Διεύθυνση Κοινωνικών Υπηρεσιών μόνο στην Πόλη τέσσερις χιλιάδες παιδιά αναγκάζονται να δουλέψουν στους δρόμους ζητιανεύοντας, πουλώντας χαρτομάντιλα, καθαρίζοντας τζάμια αυτοκινήτων... Ιδρύματα για να φιλοξενήσουν αυτά τα παιδιά υπάρχουν μόνο τρία στην Πόλη και δεν είναι αρκετά για να τα περιθάλψουν όλα. Πέρσι 40 μόλις παιδιά έγιναν δεκτά σε ιδρύματα. «Το κράτος πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του», έγραφαν οι Τούρκοι αρθρογράφοι. Καλούσαν μάλιστα τον κόσμο να μη δίνει χρήματα στα παιδιά αυτά γιατί είναι σαν να ενθαρρύνει την εκμετάλλευσή τους. Ο Ισμέτ Μπέρκαν της «Ραντικάλ» σχολιάζει ότι το πρόβλημα δεν είναι μόνο στην Πόλη. «Και στις τέσσερις γωνιές της Τουρκίας υπάρχουν παιδιά- σκλάβοι τα οποία αναγκάζονται να εργαστούν στους δρόμους. Αυτά τα παιδιά τα παίρνει η μαφία και τα πουλάει!».

Με τις σακούλες τα χρήματα στο χωριό


Όλη η Τουρκία έκλαιγε για τον πεντάχρονο Μπεντρετίν μέχρι να βγει από την Εντατική
Ο ΜΠΕΝΤΡΕΤΙΝ ήταν «σκλάβος» της μητέρας και του πατέρα του. Έφτασε από το χωριό Τουργκουτλού στα Άδανα μαζί με τους γονείς του για να ζητιανέψουν στην Πόλη και να επιστρέψουν πίσω να τελειώσουν την έπαυλή τους. Άλλωστε αυτή είναι η «δουλειά» που ξέρει να κάνει σχεδόν ολόκληρο το χωριό. Γιατί στο Τουργκουτλού τη ζητιανιά τη λένε «δουλειά». Η τάση φυγής προς την Πόλη είχε αρχίσει πριν από δεκαπέντε χρόνια. «Οι πέτρες και τα χώματα της Πόλης είναι χρυσός», έλεγαν οι πρώτοι που επέστρεψαν πίσω στο χωριό τους. Με τις σακούλες μετέφεραν τα χρήματα. Γκρέμιζαν τα σπίτια τους και στη θέση τους έχτιζαν επαύλεις! Η γιαγιά του Μπεντρετίν, η Χατιτζέ χάνιμ, έμαθε τα κακά μαντάτα για τον ξυλοδαρμό του παιδιού από την τηλεόραση. Τηλεφώνησε στους δικούς της στην Πόλη και όταν έμαθε ότι μετά την ανάρρωση του εγγονού της θα τον πήγαιναν σε ίδρυμα έπαθε σοκ. Στο ερώτημα «δεν θα ήταν καλύτερα να μη ζητιάνευε;», γελάει. Κάθε παιδί κερδίζει το λιγότερο 1.500 τουρκικές λίρες τον μήνα. Ο εγγονός της παραλίγο να πεθάνει, αλλά ο γονείς του έχουν έπαυλη στο χωριό! Είναι κακό αυτό;
Σε αριθμούς

40.000
παιδιά σε ολόκληρη την Τουρκία αναγκάζονται να δουλέψουν στον δρόμο
4.000
παιδιά αναγκάζονται να δουλέψουν στον δρόμο στην Κωνσταντινούπολη
400
παιδιά μόνο βρήκαν στέγη σε κάποιο ίδρυμα το 2009
3
μόνο ιδρύματα που στεγάζουν ανηλίκους υπάρχουν στην Κωνσταντινούπολη
5.000
τουρκικές λίρες φτάνει να κερδίζει κάθε παιδί μηνιαίως
143
τουρκικές λίρες είναι το πρόστιμο σε όσους εξαναγκάζουν παιδιά να εργάζονται
TA NEA 10-2-10


εχει λεχθει πως το επιπεδο πολιτισμού μιας κοινωνίας αντανακλάται στο χαμογελο των παιδιών της.Ακόμη πως το επιπεδο ανάπτυξης φαίνεται στον αριθμο των επαιτών και αναξιοπαθούντων.Και έτσι πρεπει να είναι,ειναι ο λεγομενος "δεικτης πολιτισμου" ή αλλιώς ο πολιτισμός της καθημερινότητας.Αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που δεν καταμετρώνται με δεικτες οικονομικούς αλλα ανιχνεύονται περπατώντας στις γειτονιές καικοιτάζοντας πίσω από τις κουρτίνες των σπιτιών οταν πεφτει το σκοτάδι.
και στη γειτονικη χωρα εχουν ακομη πολυ δρομο μπροστα τους για να δικαιωθει ο άνθρωπος και να λεγονται "πολιτισμενοι"