όπου κι αν ταξιδέψω η ελλάδα με πληγώνει.......ή κατά τη νεότερη έκδοση του ποιητή"την πατήσαμε,πήγαμε να σώσουμε τους πυλώνες και μας ξέφυγε η φωτιά".'ετσι απλά,με δυο κουβέντες μάς στέρησαν τις ανάσες οξυγόνου,υποθήκευσαν το μέλλον των παιδιών μας,μας στέρησαν το δικαίωμα να ονειρευόμαστε σε πράσινο φόντο ,μας έκαναν το τοπ'ιο της ζωής μαύρο.τι να πούμε άλλο,μια περιήγηση στον ημερήσιο τύπο τα λεει όλα αφου μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις.μια πρόταση:όλοι οι μαθητές των σχολειων της αττικής με μπροστάρηδες τους δασκάλους να αφιερώσουν μια εβδομάδα της σχολικής ζωής αναδασώνοντας την πάρνηθα γιατί αυτό θα είναι το πιο μεγάλο μάθημα ζωής και συνάμα εσωτερική συμμετοχή στο παιχνίδι του δημόσιου βίου.το παιδικό χέρι που θα φυτέψει το δέντρο στη γη θα υπερασπίσει τη ρίζα και θα τη βοηθήσει να απλωθεί,θα την ποτίζει με την έγνοια και την αγάπη του,θα τη νιώσει προέκταση της ύπαρξής του,θα την καμαρώνει και θα μεγαλώνει μέσα απο αυτήν.απλά μαθήματα ευθύνης και ανθρωπισμού γιατί η ανθρωπιά είναι"κυκλική παρουσία"έχει κέντρο τον άνθρωπο και ακτίνα το άπειρο και ό,τι εμπεριεχεται σ'αυτόν τον διαγραφόμενο κύκλο αξίζει την αγάπη και το ενδιαφέρον μας.και το κοκκινο ελάφι,η ελάτη είναι-ήταν-δίπλα στο κέντρο του δικού μας κύκλου.
2 σχόλια:
Το ζήτημα είναι πλέον ότι σε αυτό το τόπο κατοικούν "άνθρωποι" που έχουν πάψει πλέον να αισθάνονται ιθαγενείς και συμπεριφέρονται σα να είναι κάποιου αλλού. Δε τους ενδιαφέρει τίποτε παρά το πως θα περάσουν τη μέρα λες και δεν υπάρχει αύριο.
Το κακό είναι ότι αυτά που κάνουμε τώρα θα τα πληρώσει η επόμενη γενιά. Και δε μπορώ να καταλάβω τους σημερινούς "γονείς"... Δεν αισθάνονται καμία ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους που φέρνουν στο κόσμο; Δε μπορούν ή δε θέλουν να καταλάβουν ότι σκάβουμε το λάκκο των σημερινών παιδιών με τη λεηλασία του τόπου; Αν δε μπορούν να το καταλάβουν τότε είναι απλά βλάκες. Αν δε θέλουν να το καταλάβουν τότε είναι ψυχικά άρρωστοι. Διαλέξτε και πάρτε!!!
Ένας αηδιασμένος ιθαγενής. Για το κόσμο, Μανόλης.
Μα για ποια ανθρωπιά μιλάμε? Την "ανθρωπιά" του καναπέ και του παράθυρου? Ακούω απορημένος/αηδιασμένος στα κανάλια "ανθρώπους" να δηλώνουν ανακουφισμένοι επειδή σώθηκαν τα σπίτια και οι περιουσίες τη στιγμή που δίπλα τους, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μέτρων κατακάηκαν χιλιάδες στρέμματα πευκοδάσυος, σπάνιας χλωρίδας και πανίδας. Όσο οι άνθρωποι που μέχρι προχθές ζούσαν μέσα στο δάσος θεωρούν σπίτι τους και περιουσία τους μερικά ντουβάρια και όχι το δάσος από το οποίο αναπνέουν αυτοί και τα παιδιά τους, μην παριμένετε να αλλάξει κάτι...Αρχικά πίστευα ότι είναι βλακεία. Μα δεν καταλαβαίνουν πως τα ντουβάρια φτιάχνονται ξάνα σε μερικούς μήνες ενώ το δάσος στην καλύτερη περίπτωση θα χρειαστεί 30-50 χρόνια (αν η επερχόμενη ξηρασία και υπερθέρμανση του πλανήτη δεν "κάψει" και την μικρή αυτή ελπίδα...). Σιγά-σιγά όμως συνειδητοποιώ ότι δεν πρόκειται για βλακεία. Έλλειψη πραγματικής ανθρωπιάς είναι, απίστευτη εγωπάθεια, άκρατος καταναλωτισμός, το κρεσέντο της κοινωνίας του εορτοδάνειου και διακοποδάνειου.
Πολύ φοβάμαι πως δεν διαθέτουμε αρκετούς δασκάλους και γονείς οι οποίοι θα οδηγήσουν τα μικρά παιδιά των σχολείων της αττικής στην αναδάσωση της Πάρνηθας. Ίσως γιατί ψάχνουμε κάτι που χάθηκε ήδη από την προηγούμενη γενιά...
Και τι θα γίνει? Που οδηγούμαστε? Ίσως κάτι να αλλάξει αν η επόμενη φωτιά κάψει και μερικά ντουβάρια, μερικά πιάτα καλωδιακής τηλεόρασης και ενοχλήσει τη νιρβάνα του καναπέ μας...
Υ.Γ. Η θλίψη και η αγανάκτηση που μου προξένησαν οι εικόνες που είδα και έζησα δεν μου επέτρεψαν να ξεκινήσω δίνοντας τις ευχές μου στο νέο αυτό blog. Εύχομαι να αποδειχθεί εύ-χρηστο αν και η ευαισθησία της δημιουργού του μάλλον εγγυώνται κάτι τέτοιο!
Δημοσίευση σχολίου