Ο Καραολής,ο Δημητριου, ο Παλληκαρίδης δεν εμπνεουν πια τους νεους γιατι οι νεοι δεν τους γνωρίζουν,ακομη κι αυτοι που κατοικούν στις οδους "Καραολη και Δημητρίου." Οι αγωνιστές που είναι θαμμένοι στα φυλακισμένα μνήματα απομονωμένοι στα κελιά ειδικής κατασκευής ,που αν παρατηρούσαν από μέσα προς τα έξω μετά από κάποια λεπτά ζαλίζονταν και ειχαν παραισθήσεις,δεν επιτρεπόταν να επικοινωνουν με τους δικούς τους παρα μονο ακουμπώντας το ακροδάχτυλο ,όπως φαινεται στη φωτογραφία από μια τρύπα,στο μέσον της πόρτας.Οδεύοντας για την αγχόνη τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο και οι μάνες τους απ'εξω με το άκουσμα του ύμνου κερνούσαν τον κόσμο λουκούμια,σαν να τους πάντρευαν.0
Ο Αγγλος Stephen Hastings (μετέπειτα Sir),διοικητής της Κύπρου φεύγοντας πήρε μαζι του και την αγχόνη για ενθύμιο ........
1 σχόλιο:
Πριν πάει κανείς στην Κύπρο να επισκεφθει τα φυλακισμένα μνήματα, και βλέποντας μόνο τις φωτογραφίες απλά λυπάται. Όταν όμως πατήσεις το πόδι σου εκεί τα συναισθήματα είναι πολύ πιο έντονα. Η ανατριχίλα που σε πιάνει, τα δάκρυα που έρχονται ανεξέλεγκτα, δεν μπορεί κανείς να τα περιγράψει, δεν μπορούν να τα μεταφέρουν μόνο οι φωτογραφίες ή η εξιστόρηση. Η Κύπρος είναι Ιστορία. Τα παιδιά αυτά έχασαν την ζωή τους για την Ελευθερία τους και την ένωσή τους με την Ελλάδα. Κάποιοι τους πρόδωσαν; Ακόμη οι Έλληνες της Κύπρου ελπίζουν, ακόμη αγαπάνε τους Έλληνες της Ελλάδος (εμάς τους Ελλαδίτες).
Δημοσίευση σχολίου