ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ 25 Αυγούστου
Μεσημέρι Σαββάτου 14.30.προσπαθώ να βάλω μια μπουκιά στο στόμα γιατί δεν πάει κάτω το ρημάδι . Ώρα 14.30,στη βεράντα του σπιτιού μου που το νιώθω πλέον τόσο προσωρινό, τόσο ξένο,ανάβουμε το φως .Είναι μαύρα όλα, ο ουρανός μας πλακώνει, τα ρούχα μας καπνισμένα, περπατάμε σε ένα γκριζωπό χαλί που μας έχει στρώσει ο άρρωστος αέρας που έρχεται από την Αμάρυνθο και το Αλιβέρι απέναντι, κουνάμε τα χέρια για να διώξουμε τις νιφάδες που χορεύουν στα μάτια και το πρόσωπο μας που θυμίζουν χιονακι του Δεκέμβρη κατακαλόκαιρο. Είναι τα καμένα από απέναντι ,η Εύβοια που ψυχορραγεί και έχει βάψει το τοπίο μαύρο.
Τα πουλιά έχουν λουφάξει στα καλώδια της ΔΕΗ τρομαγμένα και άφωνα ,αυτά τα ίδια πουλιά που έρχονται στιγμές που με εκνευρίζουν με τη φλυαρία τους. Απλωμένος φόβος, δεν ξέρω από ποια γωνιά θα ξεπηδήσει η φλόγα, απελπισμένοι κάτοικοι βγαίνουν σε ραδιοσταθμούς ζητώντας βοήθεια .Νιώθω ένα τίποτα, ένα σκουπιδακι, πονάω τόσο, που δεν μπορώ να φωνάξω, να ουρλιάξω, να βρίσω, είναι η ακραία έκφραση της συναισθηματικής έκρηξης, η σιωπή.
Περιμένω στην τηλεόραση να βγει ένας επίσημος φορέας να πει κάτι ,από κάπου να πιαστώ και να ελπίζω, κάτι, απελπισμένοι κάτοικοι ζητούν από τους ραδιοσταθμούς βοήθεια και οι δημοσιογράφοι με τη σειρά τους ειδοποιούν την πυροσβεστική.
Μου φαίνεται πως ζω έναν εφιάλτη και θα ξυπνήσω το πρωί και όλα θα ήταν ένα κακό όνειρο. Είναι εικόνες αποκάλυψης δεν περιγράφονται αλλιώς…
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ 2 26 Αυγούστου
Πού είσαι ρε Φούρλα δε σε είδα καθόλου, δε σε άκουσα πουθενά, πού είσαι ρε Κόη, ψάχνω σε σταθμούς να σας ακούσω, αλλά ακούω δημοσιογράφους που κάνουν εκκλήσεις και δίνουν οδηγίες πού να πάνε τα πυροσβεστικά, από πού έρχονται οι πιο γοερές κραυγές των ακροατών. Από τη στιγμή που κάηκαν σπίτια στου Παπάγου και κινδύνευσε η Ηλιούπολη πώς μπορώ εγώ στο εξοχικό μου με τις δέκα βερικοκιές να μην τρέμω; Μου έρχεται να ανέβω στην ακρόπολη να την ξαναφωτογραφίσω σαν να είναι η τελευταία φορά , όπως φωτογράφησα τα δέντρα του κήπου μου ένα- ένα και δίπλα στη βαλίτσα που έχω μόνιμα δίπλα στην πόρτα του σπιτιού μου ,έτοιμη ,έχω τη μηχανή με το πολύτιμο υλικό ,τα δέντρα μου, τα παλικάρια που φύτεψα και μεγάλωνα με τόση φροντίδα. Ποιο χέρι ήταν αυτό που έβαψε μαύρο αυτόν τον τόπο, δεν μπορεί να ήταν ελληνικό, δεν μπορεί να είναι ένας από μας ,δεν μπορεί ρε παιδιά….. Μισώ και τον αέρα πλέον και τρέμω σε κάθε του φύσημα, μισώ τους σταθμούς που βάζουν μουσική, που σταματάνε τη ροή των ειδήσεων για να βάλουν διαφημίσεις, μισώ αυτούς που τρώνε και πίνουν στις ταβέρνες αυτές τις δυο μέρες του τρόμου, μισώ αυτούς που τρώνε …μισώ τους πολιτικούς που βγαίνουν στα κανάλια και αλληλοκατηγορούνται, μισώ τους πολιτικούς .Μισώ τους ξενοδόχους που ζητούσαν από τους άστεγους εκατό ευρω το δωμάτιο.
Θρηνώ τη μάνα με τα τέσσερα παιδιά σε ένα χωριό της Ηλείας, δεν έχει σημασία ποιο, θρηνώ τα παλικάρια που έτρεξαν να ανακόψουν τη φωτιά που έζωνε το χωριό τους και έγιναν κάρβουνο, θρηνώ όλους αυτούς που χάθηκαν στη φωτιά με την απελπισία στα μάτια, θρηνώ γιαυτους που έμειναν ζωντανοί αλλά δεν θα έχουν χωράφι και ελιά για να ταΐσουν τα παιδιά τους, δεν θα έχουν πατρικό, που ορφάνεψαν από μνήμες .Θρηνώ τα πουλιά που δεν θα έχουν κλαρί να κουρνιάσουν, τα αγρίμια που έχασαν τη λόχμη τους, θρηνώ για τα παιδιά που δεν θα περπατήσουν ξανά στο δάσος, που θα κυκλοφορούν με το aerolin και το subicort μέσα στη σχολική τους τσάντα, θρηνώ για τη χώρα που περιδιάβηκα και ρουφούσα τις ομορφιές της .Θρηνώ για μένα που δεν θα μπορέσω να ξυπνήσω και να κοιμηθώ ξανά ήσυχη και τα όνειρα μου έχουν πια στοιχιώσει από φλόγες και κάπνα.
Θρηνώ για όλους όσοι σε δέκα μέρες θα κυκλοφορούν με τις πολύχρωμες κονκάρδες στο πέτο και θα περιδιαβαίνουν τα εκλογικά κέντρα με τα μασκαρεμένα από τις αφίσες αυτοκίνητα, που θα πλημμυρίσουν τις πλατείες με τα κορναρίσματα της νίκης ,που θα έχουν ξεχάσει. Και είμαι εγώ που θρηνώ ,από απέναντι, από τη βεράντα της αγωνίας με το ραδιόφωνο στο αυτί και το μάτι τεντωμένο να πιάσει τη φλόγα, να σκίσει το μαύρο πέπλο γύρω και να τρέξει ,να τρέξει στο πουθενά….
Μεσημέρι Σαββάτου 14.30.προσπαθώ να βάλω μια μπουκιά στο στόμα γιατί δεν πάει κάτω το ρημάδι . Ώρα 14.30,στη βεράντα του σπιτιού μου που το νιώθω πλέον τόσο προσωρινό, τόσο ξένο,ανάβουμε το φως .Είναι μαύρα όλα, ο ουρανός μας πλακώνει, τα ρούχα μας καπνισμένα, περπατάμε σε ένα γκριζωπό χαλί που μας έχει στρώσει ο άρρωστος αέρας που έρχεται από την Αμάρυνθο και το Αλιβέρι απέναντι, κουνάμε τα χέρια για να διώξουμε τις νιφάδες που χορεύουν στα μάτια και το πρόσωπο μας που θυμίζουν χιονακι του Δεκέμβρη κατακαλόκαιρο. Είναι τα καμένα από απέναντι ,η Εύβοια που ψυχορραγεί και έχει βάψει το τοπίο μαύρο.
Τα πουλιά έχουν λουφάξει στα καλώδια της ΔΕΗ τρομαγμένα και άφωνα ,αυτά τα ίδια πουλιά που έρχονται στιγμές που με εκνευρίζουν με τη φλυαρία τους. Απλωμένος φόβος, δεν ξέρω από ποια γωνιά θα ξεπηδήσει η φλόγα, απελπισμένοι κάτοικοι βγαίνουν σε ραδιοσταθμούς ζητώντας βοήθεια .Νιώθω ένα τίποτα, ένα σκουπιδακι, πονάω τόσο, που δεν μπορώ να φωνάξω, να ουρλιάξω, να βρίσω, είναι η ακραία έκφραση της συναισθηματικής έκρηξης, η σιωπή.
Περιμένω στην τηλεόραση να βγει ένας επίσημος φορέας να πει κάτι ,από κάπου να πιαστώ και να ελπίζω, κάτι, απελπισμένοι κάτοικοι ζητούν από τους ραδιοσταθμούς βοήθεια και οι δημοσιογράφοι με τη σειρά τους ειδοποιούν την πυροσβεστική.
Μου φαίνεται πως ζω έναν εφιάλτη και θα ξυπνήσω το πρωί και όλα θα ήταν ένα κακό όνειρο. Είναι εικόνες αποκάλυψης δεν περιγράφονται αλλιώς…
ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΤΩΡΑ 2 26 Αυγούστου
Πού είσαι ρε Φούρλα δε σε είδα καθόλου, δε σε άκουσα πουθενά, πού είσαι ρε Κόη, ψάχνω σε σταθμούς να σας ακούσω, αλλά ακούω δημοσιογράφους που κάνουν εκκλήσεις και δίνουν οδηγίες πού να πάνε τα πυροσβεστικά, από πού έρχονται οι πιο γοερές κραυγές των ακροατών. Από τη στιγμή που κάηκαν σπίτια στου Παπάγου και κινδύνευσε η Ηλιούπολη πώς μπορώ εγώ στο εξοχικό μου με τις δέκα βερικοκιές να μην τρέμω; Μου έρχεται να ανέβω στην ακρόπολη να την ξαναφωτογραφίσω σαν να είναι η τελευταία φορά , όπως φωτογράφησα τα δέντρα του κήπου μου ένα- ένα και δίπλα στη βαλίτσα που έχω μόνιμα δίπλα στην πόρτα του σπιτιού μου ,έτοιμη ,έχω τη μηχανή με το πολύτιμο υλικό ,τα δέντρα μου, τα παλικάρια που φύτεψα και μεγάλωνα με τόση φροντίδα. Ποιο χέρι ήταν αυτό που έβαψε μαύρο αυτόν τον τόπο, δεν μπορεί να ήταν ελληνικό, δεν μπορεί να είναι ένας από μας ,δεν μπορεί ρε παιδιά….. Μισώ και τον αέρα πλέον και τρέμω σε κάθε του φύσημα, μισώ τους σταθμούς που βάζουν μουσική, που σταματάνε τη ροή των ειδήσεων για να βάλουν διαφημίσεις, μισώ αυτούς που τρώνε και πίνουν στις ταβέρνες αυτές τις δυο μέρες του τρόμου, μισώ αυτούς που τρώνε …μισώ τους πολιτικούς που βγαίνουν στα κανάλια και αλληλοκατηγορούνται, μισώ τους πολιτικούς .Μισώ τους ξενοδόχους που ζητούσαν από τους άστεγους εκατό ευρω το δωμάτιο.
Θρηνώ τη μάνα με τα τέσσερα παιδιά σε ένα χωριό της Ηλείας, δεν έχει σημασία ποιο, θρηνώ τα παλικάρια που έτρεξαν να ανακόψουν τη φωτιά που έζωνε το χωριό τους και έγιναν κάρβουνο, θρηνώ όλους αυτούς που χάθηκαν στη φωτιά με την απελπισία στα μάτια, θρηνώ γιαυτους που έμειναν ζωντανοί αλλά δεν θα έχουν χωράφι και ελιά για να ταΐσουν τα παιδιά τους, δεν θα έχουν πατρικό, που ορφάνεψαν από μνήμες .Θρηνώ τα πουλιά που δεν θα έχουν κλαρί να κουρνιάσουν, τα αγρίμια που έχασαν τη λόχμη τους, θρηνώ για τα παιδιά που δεν θα περπατήσουν ξανά στο δάσος, που θα κυκλοφορούν με το aerolin και το subicort μέσα στη σχολική τους τσάντα, θρηνώ για τη χώρα που περιδιάβηκα και ρουφούσα τις ομορφιές της .Θρηνώ για μένα που δεν θα μπορέσω να ξυπνήσω και να κοιμηθώ ξανά ήσυχη και τα όνειρα μου έχουν πια στοιχιώσει από φλόγες και κάπνα.
Θρηνώ για όλους όσοι σε δέκα μέρες θα κυκλοφορούν με τις πολύχρωμες κονκάρδες στο πέτο και θα περιδιαβαίνουν τα εκλογικά κέντρα με τα μασκαρεμένα από τις αφίσες αυτοκίνητα, που θα πλημμυρίσουν τις πλατείες με τα κορναρίσματα της νίκης ,που θα έχουν ξεχάσει. Και είμαι εγώ που θρηνώ ,από απέναντι, από τη βεράντα της αγωνίας με το ραδιόφωνο στο αυτί και το μάτι τεντωμένο να πιάσει τη φλόγα, να σκίσει το μαύρο πέπλο γύρω και να τρέξει ,να τρέξει στο πουθενά….
5 σχόλια:
Σας γνώρισα κάποτε..δεν έγραψα εδώ ποτέ απο φόβο για τον τρόπο γραφής μου..Σήμερα αποφάσισα πως μπορώ να αφήσω εδώ μια λέξη,σε ένα κείμενο που δεν ντρέπομαι να διαβάσω..γιατί όλα γύρω μου ντρέπομαι πια να τα κοιτάζω..
μόνο εκείνη την ελπίδα που λέει πως θα ξεκινήσουμε ξανά μπορώ να δω χωρίς να ξέρω πως γεννήθηκε και πότε..
Χ.
Μετά το θρήνο πρέπει να έρθει η δράση...
Άμα μείνουμε απραγείς μας αξίζει η μοίρα μας...
Είναι τώρα 4-5 μέρες (έχω χάσει το μέτρημα πια) που νοιώθω ένα συνεχές βάρος στο κεφάλι. Στην αρχή είπα ότι θα είναι η κάπνα που μας είχε πνίξει, αλλά τώρα που καθάρισε ο ουρανός, το βάρος αυτό δε λέει να φύγει. Τελικά το βάρος αυτό είναι η σκέψη.
Η σκέψη για το μέλλον, το οποίο προδιαγράφεται σκοτεινό… ή μάλλον μαύρο… ή μάλλον κίτρινο. Ναι κίτρινο, το κίτρινο της ερήμου. Οι επιστήμονες υποστήριζαν ότι εάν δε κάνουμε κάτι σε 100 χρόνια η νότια Ελλάδα θα ερημοποιηθεί.
Ε ΛΟΙΠΟΝ ΚΑΝΑΜΕ!!! Γιατί να περιμένουμε 100 χρόνια, όταν μπορούμε ΑΥΡΙΟ να έχουμε την έρημο;
Ποιος θα μας «σώσει»; Οι πολιτικοί; Αυτοί όταν δεν εξυπηρετούν συμφέροντα, αντιδρούν σαν τη στρουθοκάμηλο και χώνουν το κεφάλι τους στο χώμα, οπότε όλα τα προβλήματα παύουν να υφίστανται. Ζουν σε δικό τους κόσμο, σε μια άλλη πραγματικότητα. Τη δικιά τους πραγματικότητα και των κομματόσκυλων που γαυγίζουν γύρω τους.
Ο «λαός»; Χα χα χα! Πολύ καλό! Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε; Ο λαός που ψηφίζει τις πολιτικές ηγεσίες που του αξίζουν; Αυτός που έχει επιτρέψει να έχουμε μια ιδιότυπη (ούτε αυτό δε μπορούμε να κάνουμε «σωστά») μοναρχία 2-3 οικογενειών; Αλήθεια, ποια είναι η διαφορά του σήμερα με τις αρχές της δεκαετίας του 60; Γεώργιος Παπανδρέου vs Κωνσταντίνου Καραμανλή!!!!!!!!! Και κάποιος Μητσοτάκης πάντα στη γωνία. Το ίδιο χιλιοζεσταμένο και ξινισμένο φαγητό.
Ένας λαός που φέρεται στην ίδια του τη πατρίδα σαν κατακτητής; Που ποτέ δεν αγάπησε τη πατρίδα αυτή, την οποία του επιβάλλανε οι μεγάλες δυνάμεις; Που το μόνο που έχει στο μυαλό του είναι ένα τεράστιο ΕΓΩ;
Ένας λαός που τα περιμένει όλα από το ΚΡΑΤΟΣ; Αλήθεια ποιος είναι το κράτος; (Μόνο ο Μητσοτάκης το είχε προσδιορίσει, λέγοντας στους αστυνομικούς ότι «εσείς είσαστε το κράτος».)
Λοιπόν θα το πω: Αν οι Γερμανοί κατοικούσαν εδώ, τότε θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα. Και για να μη παρεξηγηθούν τα γραφόμενά μου, δεν εννοώ επί κατοχής, διότι ακόμα και οι Γερμανοί μπορεί να κάνουν μια μαλακία τέτοιου μεγέθους όπως να έχουν για αρχηγό τον Χίτλερ. Εννοώ ότι η οργάνωση και η αίσθηση του χρέους που έχουν απέναντι στην πατρίδα τους είναι κάτι που εμείς ως λαός δεν είχαμε ποτέ σε καιρό ειρήνης.
ΔΕ ΘΕΛΩ ΑΛΛΟΥΣ ΗΡΩΕΣ!!!! Δε χρειάζεται να θυσιάζονται λίγοι για να γλυτώνουν τα αξιολύπητα τομάρια τους οι πολλοί.
Αυτός ο τόπος δεν κατοικείται από ανθρώπους, αλλά από ατομάκια. Α! και πολλούς μαλάκες!
Υ.Γ. Ετοιμάζομαι να φύγω για τον Σχοίνο. Να προλάβω να τον δω ίσως για τελευταία φορά καταπράσινο. Αλλά δε πάω με άδεια χέρια. Έχω φορτισμένα δύο κινητά και δύο ασυρμάτους. Αν χρειαστεί θα κάνω το χρέος μου στο τόπο που υπερ-αγαπώ!
Αντίο και τα λέμε στο δελτίο των οχτώμιση του Αντέννα!
Επέστρεψα! Τελικά άδικα πήγε η «προετοιμασία» μου. Φωτιά δεν έπιασε –ακόμα- στα Γεράνεια, οπότε έχασα την ευκαιρία μου να πω τον πόνο μου στον Αντ-1!!!!!
Για να σοβαρευτώ, όντως ήταν ένα ήρεμο βράδυ. Ένα πολύ ωραίο βράδυ, με το φεγγάρι να ξεπροβάλει πίσω από το βουνό τη στιγμή που έφτασα στον Σχοίνο, διαγράφοντας την σιλουέτα των πεύκων στην κορυφογραμμή.
Η αλήθεια είναι ότι η πορεία μου δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο, μιας και στην αγαπημένη μου διαδρομή, την παλιά εθνική από τα ναυπηγεία Ελευσίνας, έπεσα στα καμένα της φωτιάς που είχε πιάσει εκεί 2-3 μέρες πριν.
Σήμερα το μεσημέρι, επιστρέφοντας, έκανα ρεκόρ βραδύτητας μιας και κάθε τόσο σταματούσα το αυτοκίνητο και γέμιζα τη μνήμη του εγκεφάλου μου και της Olympus με εικόνες του (θα έλεγα πανέμορφου, αλλά ποιο δάσος δεν είναι πανέμορφο;;;;;) δάσους στα Γεράνεια, να έχω να θυμάμαι. Και ανακάλυψα λεπτομέρειες που δεν είχα ξαναδεί περνώντας, αφού μέχρι πρόσφατα θεωρούσα δεδομένη την ύπαρξή του και δεν έδινα σημασία στο δέντρο, αλλά στο δάσος ως σύνολο.
Τελικά είναι απίστευτο το πόσες μοναδικές λεπτομέρειες κρύβει το κάθε δέντρο ξεχωριστά.
Ελπίζω να καταφέρει και να τη γλυτώσει ΚΑΙ αυτό το καλοκαίρι, ώστε να μπορέσω πάλι φέτος να το χαρώ έτσι όπως μου αρέσει εμένα, από το φθινόπωρο μέχρι και την άνοιξη. Τελικά για μια ακόμα φορά διαπιστώνω ότι ΜΙΣΩ (βαρύ ακούγεται) ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ.
Επίσης αντιπαθώ πολύ και τους Περαχωρίτες, που για ένα ακόμα καλοκαίρι βάλανε φωτιά. Κάθε καλοκαίρι τα ίδια. Ευτυχώς που ο «Καποδίστριας» μας γλύτωσε από τις δαγκάνες τους και ο Σχοίνος πλέον υπάγεται κατ’ ευθείαν στο δήμο Λουτρακίου. Τέσπα, θα ήθελα να πω πιο βαριές κουβέντες αλλά το ξεπερνάω.
Α, ρε Ευαγγελάτε! Μου γλίτωσες και πάλι…
για χ.δωσε μου "στιγμα"
Δημοσίευση σχολίου