οπου κι αν ταξιδεψω η ελλαδα με πληγώνει,ξανα...

Κυριακή απόγευμα στην εθνική Αθηνών- Λαμίας. ένα μπλε polo προηγείται οδηγώντας με ζιγκ –ζαγκ μην έχοντας συγκεκριμένη λωρίδα. Στο αναβόσβησμα των φώτων ,που μεταφράζεται με κοινό νου «επίλεξε πορεία» η απάντηση του οδηγού νεοέλληνα ήταν με τη γλώσσα των πιθήκων, δάχτυλο από το παράθυρο με τη γνωστή κίνηση .Οδηγέ των ελληνικών δρόμων, που είχες μέσα και το παιδί σου, έλιω σα στα θρανία 16 χρόνια κι ακόμη δεν απόσωσα αυτήν την περιβόητη «δια βίου παιδεία» είσαι πολύ λίγος και μικρούλης για να απεμπολήσω δασκάλους και βιβλία και να χαλάσω την ψυχή μου για να σου απαντήσω στην ίδια πρωτόγονη γλώσσα. Απλώς σκάφτομαι πως θα έρθει κάποια φάση που θα ψάχνεις ως γνήσιος έλλην, σχολεία ,φροντιστήρια για το παιδάκι αυτό στην προσπαθεια σου να τον κάνεις καλύτερο άνθρωπο και δεν έχεις συνειδητοποιήσει πόσο άχρηστα είναι όλα αυτά που θα αναζητάς, γιατί αυτό το δάκτυλο που έβγαλες για το τίποτα ,είναι μέρος της ζωής και της κουλτούρας σου και ,το χρησιμοποιείς ,σε διάφορες παραλλαγές σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς σου. Οδηγέ με το ΜΙΚ….polo με το τσιγάρο και το κινητό στο ένα χέρι και το άλλο έξω από το παράθυρο σε μια στάση πρωτογονισμού,το δάκτυλο αυτό ήταν αγκάθι που τρύπησε κατευθείαν την ψυχούλα του παιδιού σου, μόνο που εσύ δεν το κατάλαβες…….