Δημοφιλείς αναρτήσεις

Τρίτη 31 Αυγούστου 2010

[ ΑΝΑΛΩΣΙΜΑ ] Ενα βράδυ στη Σµύρνη
Της Αννας Δαµιανίδη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 30 Αυγούστου 2010
Είναι δύσκολο να επισκεφθείς τη Σµύρνη, ένα µέρος τόσο βαριά φορτισµένο. Η αίσθηση της απώλειας στην ελληνική συνείδηση την έχει πάει πολύ µακρύτερα από χίλια µύρια κύµατα µακριά κι ακόµα παραπέρα. Κάτι σαν έλξη και απώθηση µαζί στέλνει τα παράλια της Μικρασίας σε άλλον πλανήτη.

Ωστόσο είναι εύκολο να επισκεφθείς τη Σµύρνη.

Υπάρχει µια πτήση εδώ κι ένα µήνα, απευθείας από Αθήνα, και σε σαράντα λεπτά είσαι εκεί. Φτάνεις σε µια πόλη µε το ίδιο κλίµα, δηλαδή ζεστή, που έχει όµως µια µεγάλη παραλία να σε περιµένει µόλις ο ήλιος πέσει. Είναι δέκα χρόνια τώρα, µας είπε η ξεναγός, που η παραλία αυτή διαπλατύνθηκε κι έχουν τα σπίτια µπροστά τους, µετά τον χώρο για πάρκινγκ, µια µεγάλη διπλή λεωφόρο µε νησίδα, ύστερα παρτέρι γκαζόν όπου κάνουν πικνίκ µε τις κουβέρτες τους, ύστερα πεζόδροµο για βόλτες, τραπεζάκια καφενείων, πάγκους µικροπωλητών, χάζι µεγαλοπρεπές. Οι ψαράδες ρίχνουν πετονιές, κι αν δεν έχεις µπορείς να αγοράσεις, οι πλανόδιοι πουλάνε νερό παγωµένο, «οθωµανικό µατζούνι» (µια µαλακιά καραµέλα που την τυλίγουν σε ξυλάκι), φραγκόσυκα που τα καθαρίζουν επιδέξια επιτόπου µε µισό ευρώ το ένα, µύδια µε λεµόνι, πασατέµπο, φωσφορίζοντα παιχνίδια κι ό,τι άλλο µπορείτε να φανταστείτε.

Την πρώτη µας νύχτα στη Σµύρνη, εκεί που ρωτούσαµε τον δρόµο σε έναν ταξιτζή, σταµάτησε ένα γιωταχί µε δυο κοπέλες µέσα, δυο µοντέρνες αγγλοµαθείς επιχειρηµατίες και προσφέρθηκαν να µας πάνε εκεί όπου θέλαµε. Ηµασταν τέσσερις γυναίκες, άδειασαν αστραπιαία το πίσω κάθισµα και στριµωχτήκαµε όλες, κάναµε τη βόλτα στην παραλιακή και µας άφησαν στο Ασανσέρ.

– Πώς να σας ευχαριστήσουµε; ρωτά η ξαδέρφη µου.

– Τεσεκιούρ εντερίµ, λέει η οδηγός µέσα στα γέλια.

Κι έτσι έµαθε την πρώτη της τούρκικη λέξη.




Όσον αφορα το αναλώσιμο κείμενο της 30 ης Αυγούστου θα ήθελα να απαντησω πως εν μεσω Αυγούστου το να παει κανείς στη Σμυρνη ,και κουβαλώντας ένα επίθετο σε –ίδης,το τελευταίο που θα μπορουσε να δει και να εντυπωσιαστει,για να το γραψει κιόλας,είναι η διαπλατυνση της προκυμαιας και τα ..μυδια με λεμονι που πωλουσαν. Πηγα κι εγω ,και ομολογω πως δε θυμαμαι τα φραγγοσυκα που καθαριζαν αλλα τα εκπληκτικα ελληνικα αρχοντικα,την ευαγγελική Σχολη,το διοικητήριο,το πανεπιστημιο του Καραθεοδωρη κι όταν μαλιστα είναι Αυγουστος την προκυμαια τη βλεπεις αλλιώς, το μυαλο σου ξεφευγει και περιπλανιέται στο περιφημο «κε» που τέτοιες μερες 88 χρονια πριν παιχτηκε ένα από τα μεγαλύτερα δράματα της νεότερης ιστορίας ..Χιλιογραμμενα,χιλιοειπωμενα με κάθε τρόπο,οι φωτογραφίες της προκυμαίας και της Σμύρνης που καίγεται έχουν στοιχειώσει το μυαλό και την ψυχή μας από τα παιδικά μας χρόνια.. και πίσω από αυτην την παραλια "που διαπλατυνθηκε" υπαρχουν δεκαδες αρχοντικα αφημενα με τη σκονη του χρονου και τη μαυριλα της μεγαλης φωτιάς που σου σπρωχνουν τη μνημη σε αναποφευκτους συνειρμους…Ειδικα όταν το επιθετό σου είναι σε –ιδης ή –αδης….
Τεσεκιουρ εντερίμ…για ποιο πράγμα;

6 σχόλια:

Γιώργος Π είπε...

Δυστυχώς αυτό είναι το επίπεδο των δημοσιγράφων, όπως αυτό είναι το επίπεδο των πολιτικών, αυτό είναι το επίπεδο των δικαστικών, των γιατρών, των δικηγόρων, των.....
Έχει σαθρέψει η Ελληνική κοινωνία στο σύνολό της, αυτή είναι η καταδίκη της χώρας όχι τα 300δις που χρωστάει. Αν υπήρχαν όλα τα υπόλοιπα και η κοινωνία ήταν υγιής, τα 300δις θα ήταν ένα καλό νοικοκύρεμα με λίγο ζόρι. Είμαστε όμως από την κορυφή μέχρι τα νύχια, σαθροί, αδύναμοι πνευματικά, ηθικά και ικανοί μόνο καταναλωτικά.
Εμένα αυτά με ανησυχούν και σε συνδυασμό με τα χάλια της παιδείας δεν βλέπω φως ούτε σε 20 χρόνια (επόμενη γενιά...).
Καλημέρα και καλό μήνα σε όλους

Ανώνυμος είπε...

Η καταγωγή μου είναι από τη Σμύρνη. Δε χρειάζεται, επομένως, να πω τίποτε άλλο. Κι όμως, δεν είδα με τόση ....εχθρότητα το κείμενο της δημοσιογράφου, όπως οι προλαλήσαντες. Αναμφίβολα, έχει τεράστια σημασία να θυμόμαστε. Έχει, όμως, κατά τη γνώμη μου, και τεράστια σημασία να μπορούμε να δούμε την εξέλιξη των πραγμάτων και με βάση τα σύγχρονα δεδομένα να ρυθμίζουμε τις αντιδράσεις και τις δράσεις μας. Θεωρώ πως είναι νοσηρό να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν στο όνομα ενός "πατριωτισμού". Ευχαριστώ.
Μια πρόσφυγας από τη Σμύρνη.

Ανώνυμος είπε...

Πάγκους μικροπωλητων,μεγαλοπρεπές χάζι!!!
απο τη φράση αυτή καταλαβαίνεις...

Ανώνυμος είπε...

"Mάσιαλα" στη δημοσιογράφο. Και σε μεγάλης κυκλοφορίας εφημερίδα...!!!!
Περιμένω να διαβάσω με ενδιαφέρον την περιγραφή για το δεύτερο βράδι της στην Σμύρνη.

Ανώνυμος είπε...

Η καρδιά κατεχόμενη του γείτονα φόβου.

Διακρίνω μια ενοχλητική επιτηδειότητα στις περιγραφές της κυρίας Άννας Δαμιανίδη για την περιήγησή της στη Μικρά Ασία στη στήλη «αναλώσιμα» της εφημερίδας «Τα Νεα». Καναμε και μείς το ίδιο ταξίδι. Όχι για να ψωνίσουμε χαλιά και να διερωτηθούμε αν έκανε την ίδια ζέστη όταν οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας παίρνανε τον δρόμο της προσφυγιάς. Έκανε καύσωνα στη καρδία τους κυρία Δαμιανίδη απ τον πόνο και ας μη σας το είπαν ποτέ.
Βλέπεις και άλλα πράματα σημαντικότερα εκτός από τους πικραμένους τουρκοκρητικούς και τους καλοκάγαθους φιλόξενους κατοίκους της τουρκικής επαρχίας, τα φτηνά χαλιά και την καλοπέραση σου ως τουρίστας. Κάθε πενήντα μέτρα και μια τουρκική σημαία. Εξω από μπακάλικα έξω από κουρεία, στους λόφους στις πεδιάδες. Δικαίωμα τους. Δεν συναντάς πουθενά παρόμοιο εθνικισμό.
Στο μουσείο της Αττάλειας. Κοιτάζουμε τις αγγλόφωνες επεξηγήσεις. Απουσιάζει η λέξη «ελληνικό». Τα εκθέματα όπως παιδιά αγνώστου πατρός. Απορείς.
Τόσο τεράστιο μουσείο είναι κατάμεστο με αρχαιότητες ορφανού πολισμού;
Μια σειρά από τραγικές ανάγλυφες μάσκες στο κέντρο του χώρου χωρίς εθνικιστική έξαρση, χωρίς προγονοπληξία, μόνο με την έκφρασή τους προσπαθούν να μην μείνει κρυμμένη η αλήθεια.

Ανώνυμος είπε...

το να εχει κανεις καταγωγη απο μικρα ασια ειναι τιτλος τιμης αλλα δε συνεπαγεται απο μονο του και συνειδηση προσφυγα.εξαρταται απο δυο πραγματα: πρωτον αν ο προσφυγας εφυγε με την ανταλλαγη,δηλαδη αν προλαβε να παρει μαζι του μια αλλαξια ρουχα και τα εικονισματα των παπουδων του ή αν εφυγε κυνηγημενος τοτε που "συνωστιζονταν".δευτερον αν εχει παει στα πατρογονικα του μερη κι αν εχει δει ρημαγμενες τις αναμνησεις ή διηγησεις της παιδικοτητάς του.νοσηρο ειναι για τον άνθρωπο οχι να μη θυμαται αλλα να μην αισθανεται...