προσκυνημα στα άγια χωματα

Προσκυνημα στα άγια χώματα
Μικρα ασια,καππαδοκια…ένα οδοιπορικο προσκυνημα,γροθια στο στομαχι,μια περιηγηση για λιγους,μια προσκληση –προκληση για οσους εκδραμουν στην ευρωπη,στη βιεννη,στην Πραγα ,στο λονδινο και λοιπους προορισμους.και εχουν αφησει το κομματι αυτό,το μοναδικο. Προσκληση για εθνικη αυτογνωσια,για καταβαση στα μυχια της ψυχης. Ολοι οι νεοέλληνες θα επρεπε να περασουμε από τα μερη αυτά,να προσκυνησουμε τα χώματα που ακομη μυριζουν νοικοκυροσυνη και αρχοντιά,που δεν μπορεσαν κοντα ένα αιωνα να φαλκιδευσουν οι έποικοι το μεγαλειο που αναδιδουν,που κραυγαζουν πως αυτά είναι άλλου, μια άλλη ρατσα περασε από δω,που ειχε αισθητικη,ειχε μερακι,ειχε παραδοση αιωνων πισω της.Μια περιηγηση για λίγους. Και νιώθω τυχερη,που αξιωθηκα τετοια ευλογια. Οσο κι αν πόνεσα,που «πληρωνα για να αναστεναζω» ,όπως επεσημανε κι ένας συνταξιδιώτης φιλος ,ποιητης.Γιατι παντου ειχε χαρατσι,ό,τι και να δεις ,πληρωνεις. Πληρωνεις για να δεις το σπιτι που άφησαν οι παπουδες σου φευγοντας, οι «τυχεροι» παπουδες που έφυγαν το ’24 με την ανταλλαγη,που πρόλαβαν να φυγουν,όχι οι άλλοι ,της Σμυρνης το ’22.Αυτοι δεν προλαβαν,το σπιτι τους δεν υπαρχει τωρα, κάηκε,μαζι με τις εκκλησιες τους.Η αγια φωτεινη στη Σμυρνη ηταν κατω από το ξενοδοχειο Hilton,δεν υπαρχει. Η ευαγγελικη σχολη είναι σχολειο δικο τους,το πανεπιστημιο του αιγαιου,το όραμα του Καραθεοδωρη είναι μαιευτηριο…..Ενα ταξιδι –γροθια στα μυχια της ψυχης που θέλει το δικο του χρόνο,μετά,όταν επιστρεψεις,για να βαλεις τα ερωτηματα σου σε μια σειρα,,να ταξινομησεις τα σπασμενα κομματια σου,να βρεις τις λέξεις για να εκφρασεις τα συναισθηματά σου…εγω δεν τις βρηκα ακομη.Το μεγαλυτερο μου παραπονο είναι πως πουθενα,ουτε στο μουσειο της Ατταλειας ,που θα έπρεπε στα εκθεματα για λογους επιστημονικης δεοντολογιας να υπαρχει αναγραφη και ιστορικη τεκμηριωση,πουθενα δεν ειδα αναφορα στην Ελλαδα,το αυτονοητο,ότι αυτοι οι θεοι,που πουλατε τουρισμο με τους ναους τους,η Αθηνά,ο Απολλωνας, η Λητώ ησαν γεννηματα της Ελλαδας. Το θεατρο,ολη η μικρα Ασια διασπαρτη από απομεινάρια αρχαιων θεάτρων,ηταν κομματι αναποσπαστο της ελληνικής κουλτουρας και πολιτισμου σε μια χωρα που γεννησε τον καταγκιοζη,κι αυτό ακομη υπο αμφισβητηση.Σε μια χωρα που το μονο πολιτιστικο δειγμα που έχει να επιδειξει,για το μονο που μπορει να καμαρωσει,είναι το καραβαν-σεράι της ,είναι παράταιρα ξένα το θεατρο,οι ιωνικοι κιονες οι ναοι,οι λαξευτοι τάφοι,οι αρχαιοι ναοί,οι εκκλησιες στους βραχους,τα ψηφιδωτά είναι ξενα, κραυγαζουν δειχνοντας τον πλάστη,το δημιουργο τους.Ποναει το οδοιπορικο στα μερη αυτά,ποναει αλλα χρειαζεται,για τους νεοτερους ειδικα, γιατι η μνημη διδασκει,είναι το σκαμπίλι της ιστοριας, η ξυλιά από το χερι του δάσκαλου-χρονου που σε επαναφερει στην τάξη,γιαυτο ποναει,πολύ.