μάθημα ανθρωπιάς...

"Θελω να μοιραστω κατι μαζι σας που εγινε σημερα.Ημουνα στα φαναρια στον σταυρο της αγιας παρασκευης σημερα στις 12.00.Εκει υπαρχουνε Πακιστανοι που ερχονται και σου ζαλιζουνε τον ερωτα με τα πραγματα που πουλανε και το καθαρισμα των τζαμιων.Με πιανει κοκκινο,κινηση πολυ και κοσμος.Τους βλεπω και αρχιζω να σκεφτομαι..."τι θα γινει με αυτους ρε γαμωτη μου..".

Ξαφνικα βλεπω ενα γατακι στη μεση του δρομου στο μεγεθος ενος πακετου τσιγαρων!Ο μπροστα μου το περασε κανοντας στη ακρη.Σκεφτομαι θα κατεβει να το μαζεψει.Τιποτα απολυτως δεν κανει!Το γατακι σερνεται και προσπαθει να χωθει στη μεσα μερια απο τη ροδα του διπλανου αυτοκινητου.Ο οδηγος το εχει δει και δεν κανει τιποτα.Κοιταω γυρω μου και τους βλεπω ολους να μενουν απαθεστατοι κοιτωντας το γατακι...Λεω δεν ειναι δυνατον!!Το γατακι φευγει και κατεβαινω να το παρω και να το παω στην ακρη..δεν προλαβαινω ομως και γαντζωνεται στο ιδιο σημειο αλλα στο αυτοκινητο μπροστα μου...το αυτοκινητο κινειται..λεω παει το σκοτωσε..τυψεις γεματος μπαινω στο δικο μου.

Πλησιαζει ο Πακιστανος με το ηλιθιο χαμογελο..σκεφτομαι εσυ θα την πληρωσεις φουστη..πριν προλαβω να τον βρισω πεφτει το γατακι απο την ροδα!Αμαν λεω εχει και αλλες ψυχες ακομη.Το δειχνω στον Πακιστανο ο οποιος λεει στον οδηγο να μην κινηθει και ξαπλωνει στον δρομο κατω απο τις ροδες και πιανει το γατακι...Με κοιταει με το χαμογελο του....δεν ητανε πια ηλιθιο...το βαζει στην αγκαλια του και χαιδευοντας το παει σε ενα ασφαλες σημειο...

Κοιταω γυρω μου...κανεις μα κανεις δεν εκανε καποια κινηση να σωσει ενα γατακι μιας χουφτας...οι σκεψεις πολλες..για πια Ελλαδα αγωνιζομαι αραγε και ποια Πατριδα...οταν μια λεπτομερεια κανει την διαφορα...Ντρεπομαι για οσους ητανε εκει παροντες και αδιαφοροι αλλα πιο πολυ για μενα...

Το περιστατικο αυτο δεν θα αλλαξει τα πιστευω μου για τους αλλοδαπους αλλα με επηρεασε σημαντικα για μας...Εχουμε γινει τοσο απαθεις πια?"




βρηκα αυτο το post σε ένα forum και με εντυπωσίασε.ο αυθορμητισμος του συντακτη και η εξομολογηση εκ βαθεων που ειναι τοσο αληθινη,πηγαια αλλα και διδακτικη για ολους εμας που καθημερινα αντιμετωπιζουμε παρομοια περιστατικα άλλοτε με αδιαφορια και άλλοτε με το άλλοθι "εγω μονος μου θα σωσω τη γης;" τα προσπερνάμε .καθε φορα που η εσωτερη φωνη διαμαρτυρεται και τη φιμώνουμε με καποια δικαιολογια εναποθετοντας την ενοχή στον άλλο,το διπλανο οδηγο,το γειτονα,το κρατος που αδιαφορει.κι αυτα που κατεθεσε ο συντακτης του post,κι αυτα που μου ήρθαν κι εμενα ανακλαστικα και γραφω ποσο θα διαρκεσουν στην επιλεκτικη μας μνημη,τι θα αφησουν πίσω τους;Ετσι,ενα ξεσπασμα ψυχης,ενας προβληματισμος,εχουμε γινει τοσο απαθεις πια;