ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΛΕΞΗ

Θρηνώ τον μικρό Αλέξη που κόπηκε το χαμόγελο του στη μέση βάναυσα και αναίτια,
Θρηνώ αυτή τη μάνα, , που κράτησε τον πόνο της με τόση αξιοπρέπεια μακριά από τις κάμερες των κανιβάλων περιφρουρώντας το δικαίωμα της να θρηνήσει ιδιωτικά, θρηνώ για τη χώρα μου που δίδαξε στην ανθρωπότητα τον πολιτισμό και τη δημοκρατία αλλά δεν κράτησε τίποτα για τα ίδια της τα παιδιά, θρηνώ για όλους αυτούς που ξεκίνησαν να πάνε στη δουλειά τους και βρέθηκαν μπροστά σε ένα σωρό αποκαΐδια, θρηνώ για όλους αυτούς που ξέχασαν μέσα σε μια νύχτα το βατοπέδι και δεν συνειδητοποίησαν το «γιατί» ,για όλους αυτούς με την ασθενή μνήμη που πιστεύουν πως τα δικά μας παιδιά, τα παιδιά της διπλανής πόρτας ,με τις πέτρες στα χέρια και τα καδρόνια κάνουν την επανάστασή τους .Μα πάνω απ΄όλα θρηνώ γι αυτήν τη συνομοταξία που δεν έμαθε τα λόγια της αγάπης, της συγγνώμης, της μεταμέλειας, της ανθρωπιάς και μας έριξε κατάστηθα μια δεύτερη σφαίρα, τη χαριστική βολή με το "Οι νέοι αυτοί, ενώ κατοικούν στο Π. Ψυχικό και είναι γόνοι πλουσίων οικογενειών, συνηθίζουν να συχνάζουν στα Εξάρχεια, τα οποία επιλέγουν ως χώρο διασκέδασης αλλά και σε διάφορα γήπεδα όπου προκαλούν επεισόδια, μην επιδεικνύοντας την αναμενόμενη συμπεριφορά και προσωπικότητα ενός 15χρονου εφήβου", κι αυτή η ριπή πόνεσε διπλά. Όχι πως θα ανακούφιζε τον πόνο, ο Αλέξης, το παιδί όλων μας, δεν θα ερχόταν πίσω, αλλά στη γλώσσα των συμβάσεων, στον κώδικα του πολιτισμού υπάρχουν κάποιες δικλείδες ,κάποιες χειρονομίες επιβεβλημένες για να προχωρούν οι πολιτισμοί και μια τέτοια δικλείδα είναι ο σεβασμός στο νεκρό ,ακόμα κι όταν δεν γνωρίζεις το σεβασμό στη ζωή.
Τέλος θρηνώ για τους πνευματικούς ταγούς αυτής της χώρας που τους περιμέναμε από τα παράθυρα του δικού μας μικρόκοσμου,τα τηλεοπτικά, να μιλήσουν με λόγια παρηγοριάς, να μας στηρίξουν, να δακρύσουν μαζί μας ,χωρίς δακρυγόνα αυτή τη φορά, να καταγγείλουν με τη γλώσσα της καρδιάς, να μας φέρουν προ των ευθυνών μας, να σταματήσουν το κάψιμο των βιβλιοθηκών θυμίζοντάς μας πως «αυτοί που σήμερα καίνε βιβλία ,αύριο θα κάψουν ανθρώπους».
Θρηνώ για όλους εμάς τους πολίτες αυτής της χώρας που την αγαπάμε, γιαυτο και
Καταγγέλλουμε τα όποια της «στραβά»,με την ίδια αγάπη που η μάνα μαλώνει το παιδί της, και τη βλέπουμε σ’αυτή τη φάση να βογκάει και να βιάζεται παντοιοτρόπως .
Και αυτό το βουβό θρήνο τον εκφράζω με μια κίνηση διαμαρτυρίας ανώδυνη, ,παιδιάστικη, αθώα. Κατεβάζω τα χρωματιστά λαμπιόνια από τα μπαλκόνια, δε θέλω φώτα χαράς γιορτινά σε μια πόλη μουντή, δε θέλω φώτα ,πενθώ.




ΥΓ. η σχολή Μωραΐτη με την ανακοίνωσή της με έκανε περήφανη ως εκπαιδευτικό και νιώθω την ανάγκη να τη συγχαρώ από καρδιάς.