η ¨φόνισσα"του παπαδιαμάντη επι τω τραγικοτερω...

Η απελπισία μαζί με το παράλογο συναντώνται σε μια τραγική απονενοημένη κίνηση κατά του πολέμου. Η είδηση που σοκάρει έρχεται από τη μακρινή ζούγκλα της Παπούα στη Νέα Γουινέα. Εκεί όπου οι μάνες σκοτώνουν τα αρσενικά παιδιά που γεννούν σε μια προσπάθεια να δώσουν τέλος στον εμφύλιο που μαστίζει την περιοχή εδώ και 22 χρόνια.
Ανατριχιαστική είναι η μαρτυρία δύο γυναικών που έλυσαν τη σιωπή τους και μίλησαν σε εφημερίδα της χώρας. Η Ρόνα Λιουκ και η Κιπιγιόνα Μπέλας, ανήκουν σε διαφορετικές φυλές, παραδέχτηκαν, όμως, και οι δυο ότι σκοτώνουν τα μωρά τους σε μια πρακτική χρόνων σε μια προσπάθεια να κλείσουν τον κύκλο της βίας που αποδεκατίζει τις φυλές τους.
«Με τον πόλεμο έχουμε ξεπεράσει τα όρια της εξαθλίωσης» είπαν και πρόσθεσαν: «Aποφασίσαμε να δολοφονούμε τα νεογέννητα αγόρια μας για να μειώσουμε τον αριθμό των ανδρών που μπορούν μελλοντικά να πολεμήσουν».
Κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσα μωρά έχουν σκοτωθεί έως τώρα. «Είναι μία πολύ οδυνηρή εμπειρία, αλλά είναι απαραίτητη για το καλό όλων» εξομολογήθηκαν οι γυναίκες που τόνισαν ότι έχουν υποφέρει αρκετά από την πολεμοχαρή φύση των ανδρών. Θεωρούν τους άντρες υπεύθυνους για τους πόλεμους και τα δεινά που αντιμετωπίζουν καθημερινά οι ίδιες και τα παιδιά τους.
Οι κοινωνιολόγοι σχολίασαν ότι η αποκάλυψη έρχεται τώρα, καθώς οι φυλές αυτές είναι ιδιαίτερα απομονωμένες και κάνουν λόγο για ένα δρόμο που οδηγεί στην ουσία προς την αυτοκτονία.
Η διαμάχη μεταξύ των δυο φυλών ξεκίνησε μετά από περίεργους θανάτους στα δυο στρατόπεδα που αποδόθηκαν σε μάγια και τώρα πάστορες και οργανώσεις αρωγής προσπαθούν να πείσουν τους φύλαρχους να ζήσουν πια εν ειρήνη.
Από τον τυπο 2-12 2008


ποιος φανταζοταν πως στο λυκαυγες του 21 ου αιωνα θα ζουσαμε κι αυτο στο πλανητικο μας χωριο.ειδηση που ανατριχιάζει και κανει το μυαλο να σταματαει.τα ορια της απελπισιας ειναι απροσμετρητα,ο πόνος δεν εχει πατριδα,η απελπισια βρισκει το δικο
της τροπο να εκφραστει με τα δικα της υλικα,ιδια σε όλα τα μηκη και πλατη.καποτε στο ζάλογγο καποιες άλλες μητερες έριχναν τα παιδια τους στο γκρεμο για να γλιτωσουν το μαχαιρι του εχθρού.η φραγγογιαννου του Παπαδιαμαντη σκοτωνε τα θηλυκα για να ξεφυγουν απο μια ζωη μιζερη και καταπιεσμενη απο τις κοινωνικες συμβασεις της εποχης.Τωρα σε μια γωνια του πλανητη καποιες άλλες μανες με το ιδιο φιλτρο στην ψυχη σκοτωνουν τα αρσενικα για να σταματησουν τον πόλεμο. Ο αντωνης Σαμαρακης ειχε γραψει ενα σχετικο διηγημα με ενα στρατιωτη που αφου εσωσε προσωρινα ενα παιδακι βλεποντάς το να παιζει με οπλα το αφηνει στο πεδιο της μάχης και φευγει τελικα αρνουμενος να το παρει μαζι του θεωρωντας πως αν το διασωσει θα γινει καποια μερα αναπαραγωγος του συστηματος,ενας ακομη πολεμιστης σε μια άλλη μαχη. Που σταματαει τελικα η φαντασια και πού αρχιζει η πραγματικοτητα σε έναν κοσμο παραλογο ,οταν η απόγνωση ξεπερνα τα ορια της λογικής και φτανει τον άνθρωπο σε ακραιες καταστασεις..