στη λωριδα της Γάζας

Διάβαζα το « μέσα από την κόλαση των θαλάμων αερίων» , των εκδόσεων Πατάκη. ενδιαφέρον βιβλίο .αφορά τη βιωματική εμπειρία ενός εβραίου επιζησαντα από τους θαλάμους αερίων Το παράτησα όμως . Αργότερα ίσως το συνεχίσω. Τώρα όμως ,όσο στη λωρίδα της Γάζας οι εβραίοι συνεχίζουν να σπέρνουν τον τρόμο και το θάνατο στους αμάχους δεν μπορώ ούτε να το βλέπω. Δεν μπορώ να δεχτώ πώς ένας λαός που έζησε τη φρίκη ενός Άουσβιτς, ενός Νταχάου ,που εδώ και 60 χρόνια συνεχίζει να καταγγέλλει-και καλά κάνει-το έγκλημα που συντελέστηκε σε βάρος του ανθρώπου ,που έχει πάρει τεράστιες αποζημιώσεις για το κακό που υπέστησαν ως έθνος-και καλώς τα πήραν- αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι να γίνονται τώρα δήμιοι ,θύτες αμάχων καταστρατηγώντας κάθε έννοια δικαίου και διεθνούς νομιμότητας.

Και ενώ η διεθνής αμνηστία και οι άλλες; Ανθρωπιστικές οργανώσεις αγωνίζονται για τη διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κανείς στην παγκόσμια κοινότητα, σε αυτό το περίφημο πλανητικό χωριό δεν μιλάει για την τεράστια φυλακή που όλοι τη γνωρίζουν με το άλλο της όνομα ,το light, «λωρίδα της Γαζας» .Βέβαια δεν μας εκπλήσσει η επιλεκτική μνήμη της ανθρωπότητας γιατί και για το Ιρακ είχε ξεχάσει το εμπάργκο στα φάρμακα ,τις παιδικές τροφές και σιωπούσε ο πλανήτης όταν επί δεκαετίες πέθαιναν τα παιδιά του Ιράκ χωρίς εμβόλια, χωρίς τροφή.
Και είναι πιθανον όλα αυτά να γινονται για λόγους ψηφοθηρίας εν οψει των επικείμενων εκλογών στο Ισραήλ.
Και αμέσως μετά τα πλάνα από τη λωρίδα της Γάζας να δείχνουν οι τηλεοράσεις το ζευγάρι να χορεύει στους πάγους υπό το φως πυροτεχνημάτων στην Νεα υορκη,κι όχι μόνον. και το φως από τα πυροτεχνήματα να καλύπτει τις εκρήξεις στη Γάζα και η Παλαιστίνια να δηλώνει στο γυαλι « το έχουμε πάρει απόφαση ή από πείνα θα πεθάνουμε ή από σφαίρες.
Δεν χωράει το μυαλό μου τόση φρίκη, πόσα πια πρέπει να γίνουν για να ξυπνήσει αυτός ο πλανήτης ,να βγάλει τις μεταξωτές παντόφλες και να κατέβει στα χαρακώματα διεκδικώντας σεβασμό στον άνθρωπο, σεβασμό στη νοημοσύνη μας, στο δικαίωμα να ονειρευόμαστε ξύπνιοι ,να νιώσουμε χαρά χωρίς ηρεμιστικά, να γελάμε χωρίς αλκοολ, να αγαπήσουμε κι εμείς που δεν είμαστε πλέον παιδιά. Πόσα ακόμη πρέπει να γίνουν…..