Δημοφιλείς αναρτήσεις

Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΨΗ....

Σε γνωρίζω από την όψη, την αθώα, που σου μιλάω και κοκκινίζεις, που σε μαλώνω και με κοιτάς με τα βουρκωμένα μάτια, που σε επιβραβεύω και κατεβάζεις σεμνά το κεφάλι, άλλοτε με ζελέ, άλλοτε ξυρισμένο, εσύ ο ίδιος είσαι ,με τα ακουστικά στ’ αυτιά αναζητώντας τη μελωδία της ευτυχίας σου, είσαι εσύ ο ίδιος, το δικό μου παιδί με τα μεγάλα, γεμάτα απορία μάτια.
Ήσουν εσύ προχθές, σε είδα στο πεζοδρόμιο οκλαδόν που τραγουδούσες την οργή σου ,που χτυπούσες με τα χέρια τα συνθήματα του πόνου σου και μπερδευόταν το δάκρυ σου με το ψιλοβροχο που έπεφτε .
Ήσουν εσύ ,που έδινες το κόκκινο τριαντάφυλλο ,τρεις δρόμους πιο κάτω από το πανεπιστήμιο του Πειραιά, στον αστυνόμο των ΜΑΤ κι είδα την ίδια απορία στο βλέμμα σου όταν το τσάκισε με περιφρόνηση μπροστά σου.
Ναι, σε γνωρίζω από την όψη, είσαι το παιδί της διπλανής πόρτας, το παιδί μου, το παιδί του πρώτου θρανίου, του τελευταίου, με τις μέτριες επιδόσεις, τις άριστες, τι σημασία έχει άλλωστε, μεγάλωσα μαζί σου, διδάχτηκα από σένα, με έκανες καλύτερο άνθρωπο μέσα από την αθωότητά σου, με έκανες να βλέπω τον κόσμο αλλιώτικα χωρίς τους φακούς των συμβάσεων και των αξιωματικών «πρέπει»,μέσα από τα μεγάλα ερωτηματικά σου.
Ναι ,σε γνωρίζω από την όψη, γι αυτό θυμώνω όταν σε κατηγορούν ,όταν λένε πως βάζεις την κουκούλα και σπας τα μαγαζιά, ποια μαγαζιά; του θειου σου ,του πατέρα σου ,του γείτονά σου είναι, το ξέρεις. .Γι αυτό θυμώνω όταν λένε για σένα πως ρίχνεις πέτρες στις τράπεζες και σπας τις προθήκες ,μα εσύ διαβάζεις και σε βλέπω ,παλεύεις ,για να μπεις σε μια σχολή και αύριο ονειρεύεσαι να δουλέψεις σ’αυτό το χώρο, μου το ΄χεις πει ,εξάλλου, έχεις όνειρα, τα έχω αφουγκραστεί τα παραμιλητά σου.
Γι αυτό θυμώνω όταν λένε για σένα ότι έκαιγες τη βιβλιοθήκη και έσπαγες τα μάρμαρα, δεν μπορεί να ήσουν εσύ που σε γέννησε αυτή η πόλη ,η πόλη η δικιά σου, εσύ προχθές στον Υμηττό δεντροφύτευες για να έχει περισσότερο οξυγόνο ,να είναι πιο όμορφη η πόλη σου.
Γι αυτό είμαι σίγουρη για σένα πως πονάς αυτές τις στιγμές για τη χώρα αυτή, που θα ζήσεις, , είπαμε ,έχει τα στραβά της ,αλλά είναι η μάνα μας .Δεν θέλω να ξεχάσεις, θέλω να θυμάσαι, να σκέφτεσαι, να απορείς ,να αμφισβητείς, όλους μας, και πρώτα απ ΄όλους εμάς τους δασκάλους σου, για να γινόμαστε καλύτεροι ,αλλά με τη γλώσσα της αγάπης, με τη γλώσσα της υπομονής, με τα τραγούδια σου, όπως σε είδα προχθές στην κηφισίας, οκλαδόν, και έκλαιγα κι εγώ μαζί σου όχι από θλίψη μόνο αλλά από ελπίδα, γιατί όσο εσύ, «η μαγια για τη ζύμη του αύριο» είσαι στο δρόμο και αντιστέκεσαι τραγουδώντας ,το αύριο αυτής της χώρας δεν θα τρέφεται με δηλητήριο.

6 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ανώνυμος είπε...

Εύστοχα τα σχόλια του blogger - το έχουμε συνηθίσει αυτό άλλωστε - αλλά εμένα θα μου επιτρέψετε να συνεισφέρω σε ένα πιο δύσκολο έργο, αυτό της αυτοκριτικής.
Γιατί το να κάνεις κριτική στο κράτος, την αστυνομία, τους 300 είναι το μόνο εύκολο. Τι να πεις για ένα κράτος που δεν ανέλαβε δημοσία δαπάνη την κηδεία του Αλέξη. Όχι ότι θα άλλαζε πολλά, συμβολικό θα ήταν, αλλά κατά τη γνώμη μου εξόχως σημαντικό. Θα επέτρεπε στο κράτος, στην να πει πως ο φονιάς είναι μεμονωμένη περίπτωση. Όταν όμως 2 24ωρα μετά, με τη λογική πάλι στη θέση της, οι καρεκλοκένταυροι "ξέχασαν" να προβούν σε αυτή τη συμβολική κίνηση, έχασαν το άλλοθι τους. Όλοι τους μαζί πυροβόλησαν τον Αλέξη, κάποιοι σε πρώτο χρόνο, κάποιοι σε δεύτερο.
Βλέπετε πόσο δύσκολο είναι να κάνεις αυτοκριτική. Για αυτό ξεκίνησα και έπειτα από 2 παραγράφους τους άλλους ακόμα μέμφομαι. Το εαυτό μου, τον κάθε συνειδητοποιημένο γονιό αυτής της χώρας τον αφήνω στην άκρη. Γιατί έχουμε και εμείς ευθύνες. Και δεν αναφέρομαι στις αντικειμενικές, στο ότι γενικά φέρουμε ευθύνη για την κοινωνία την οποία παραδίνουμε στους νέους, στα παιδιά μας. Αναφέρομαι στο ότι δεν κατεβήκαμε μαζικά στους δρόμους του κέντρου για να εκδηλώσουμε την αντίθεσή μας, για να αντιδράσουμε στη στυγερή δολοφονία. Δεν κατεβήκαμε εμείς οι 35+, κατασταλαγμένοι, λογικοί και ψύχραιμοι πολίτες αυτής της χώρας. Αφήσαμε το καθήκον αυτό, την υποχρέωση, σε 15χρονα παιδιά, που το αίμα τους βράζει και η λογική (ή ο κοινωνικός αμοραλισμός) δεν έχουν ακόμα εξουδετερώσει κάθε κύτταρο ελεύθερης σκέψης. Και φυσικά τα έσπασαν...Είναι η πρώτη φορά που δεν βάζω πρώτη στη λίστα των υπευθύνων την αστυνομία ή το κράτος. Εμείς κυρίως φταίμε και πρέπει να το καταλάβουμε. Να κατεβαίνουμε εμείς στις πορείες, να διαφυλάσσουμε εμείς την τάξη αλλά και να εγγυόμαστε στα παιδιά τη διαμαρτυρία. Δεν θα σπάσουμε αλλά δεν θα μείνουμε και σιωπηλοί παρατηρητές.
Μόνο έτσι θα αλλάξουν τα πράγματα. Δεν χρειαζόμαστε καλύτερη αστυνομία, καλύτερη κοινωνία χρειαζόμαστε, και εμείς είμαστε αναπόσπαστο μέρος αυτής της κοινωνίας. Αν αφήσουμε τη λύση στο κράτος και την αστυνομία τα αποτελέσματα δεν μπορεί να είναι πολύ διαφορετικά από αυτά που ζήσαμε, μάλλον χειρότερα θα είναι.
Συγνώμη Αλέξη...

Ανώνυμος είπε...

Εχει περασει λιγος καιρος απο τα γεγονοτα οποτε μπορουμε να κανουμε μια πιο ψυχραιμη προσεγγιση,αφηνοντας ομως εκτος τις πολιτικες (εσωτερικου κι εξωτερικου ) ευθυνες.Δυστυχως ενα νεο παιδι σκοτωθηκε στο κεντρο της Αθηνας.Λαθος η ηθελημενα θα το δειξει το δικαστηριο.2 οικογενειες καταστραφηκαν. Του δραστη ηδη χτυπημενη απο σοβαρα προβληματα, 2 αδελφες με πολλαπλες εισαγωγες στο ψυχιατρειο (Η μια εχει πεθανει) και τις οποιες συντηρουσε και 3 παιδια. Απο την αλλη η οικογενεια του δολοφονηθεντος που παντα θα θρηνει αυτο το μικρο παιδι.Σε ενα κοσμο που φαινοταν να τους τα εχει δωσει ολα (χρηματα και κοινωνικη επιφανεια) ηρθε η μοιρα να δειξει το σκληρο της προσωπο.Η μαλλον οχι η μοιρα, αλλα η πραγματικοτητα.
Γιατι παιδια πεθαινουν καθημερινα.Ποσοι συνομηλικοι του Αλεξη πεθαναν φετος επειδη καποιος οδηγουσε απερισκεπτa;Κι επειδη οταν ο θανατος εχει ταυτοτητα μας συγκινει περισσοτερο, να πω πως πριν εναμιση χρονο μετα απο συναυλια στο Ελληνικο αναρχικοι εντοπισαν εναν ειδικο φρουρο και τον χτυπησαν μεχρι θανατου.Νεο παιδι να ηταν το πολυ 23 χρονων.Μαλλον ομως ηταν κατωτερου θεου γιατι κανεις δεν το θυμαται.Ο Φιλοπουλος 25 χρ νεκρος σε επεισοδια οπαδων.Ολοι ειπαν καλα να παθει.Αυτοι οι οπαδοι ειναι αξιοι της μοιρας τους.Ο ειδικος φρουρος που πυροβοληθηκε στα Ζωνιανα.Σε μια καρεκλα σαν το φυτο που περιμενει ποτισμα. Για να μην πουμε πιο παλια τον Αξαρλιαν θυμα της 17 Νοεμβρη.Ετυχε να περπαταει στο κεντρο οταν εσκασε η βομβα.Ισως το μοναδικο θυμα απο ολους τους ανωτερω.Ουτε οπλο ειχε ουτε εψαχνε αντιπαλους να χτυπηθει ,ουτε μεταξυ μπαρ και club ειπε να παει να ριξει καμια πετρα σε αστυνομικους που θα περνουσαν.Απλως περπατουσε στο κεντρο.Και ποσοι απο δω θυμουνται το μικρο του;Κανεις.

Αδάμ Αδαμόπουλος είπε...

Όταν ο δάσκαλος αφουγκράζεται έτσι την καρδιά του νέου, νομίζω πως έχουμε ακόμη ελπίδα.

Ανώνυμος είπε...

ΗΤΑΝ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ...
Λοιπόν ξαφνικά σε αυτή την χωρα ο ουρανός αρχισε να βρέχει σφαίρες οι οποίες-Ω! Τι τραγικό! -όλες σημαδεύουν 15χρόνα ή 16χρόνα παιδιά. Ακόμη οι γηραιότεροι(>50) αλλά και οι 30<,<50 αναρωτιούνται από τον καναπέ(Πρέπει να κράτάς μια απόσταση ασφαλείας.Οι καιροι ειναι πονηροί-ξανά)που θα σταματήσει αυτό το κακό.Με χαρά σας πληροφορώ ότι δεν θα σταματήσει.Αφού η κατρακύλα αυτής της χώρας την έχει οδηγήσει στο να περιμένει εξέγερση από τα 15χρονα τώρα που ξεκίνησαν δεν θα σταματήσουν.
Πήγα σε συλλαλητήρια και καθιστικές διαμαρτυρίες(χόρτασα καρκίνο από τα δακρυγόνα)για να τους δηλώσω ότι είμαι μαζί τους.Οτι είμαι εξοργισμένος, αγανακτισμένος και αποφασισμένος να κάνω την οργή μου διαμαρτυρία οχί μόνο για τον Αλέξη που χαθηκε αναίτια και απρόκλητα, αλλά πιο πολύ για μένα.Οπως και αυτά τα παιδια θα ζήσω χειρότερα από τους γονείς μου, τα παιδιά μου ακόμη χειρότερα.Αυτά τα παιδια βλέπουν την μανα και τον πατέρα τους να δουλευουν 12 ώρες την ημέρα για να τους εξασφαλίσουν τα απολύτως απαραίτητα σε ένα κράτος αφιλο που ληστεύει , υποτιμά τους πολίτες του.Βλέπουν το φάσμα της ανεργίας, της ανυπαρξιας θεσμών, οραμάτων αξιών.Βλέπουν την ατιμωρησια και την ασυδοσια των κρατούντων, την διεφθαρμένη εκκλησια, τους ξεπεσμένους και αδύναμους πνευματικούς ανθρώπους.Βλέπουν μέσα από την δολοφονία του άτυχου Αλέξη και την φυσική βίαη εξόντωση τους.
Γι'αυτό ειμαί μαζί τους και φωνάζω.Για να αλλάξει κατί επιτέλους.Στοιχειώδης κουλτούρα και παιδεια χρειάζεται και θέληση.Οχι ωχαδερφισμος και μεμψιμοιρία.Κωλόπαιδα ειναι αυτοι που στα 35-40 γίναν βουλευτες, υπουργοί και γενικοι γραμματείς για να ρημαξουνε τον τόπο όχι τα παιδια στους δρόμους που αγωνιούν για το μέλλον τους.
ΑΠΟ ΕΝΑΝ ΦΟΙΤΗΤΗ ΤΟΥ 93-99

SteWIE είπε...

Εξαιρετικο το κειμενο ...

Και θα συμφωνησω με τον Αδαμ Αδαμοπουλο, οτι με τετοια ερεθισματα, μπορουμε να εχουμε ακομη ελπιδα.... Ελπιδα να μη μεινει μοναχα.

Οταν ο Παλαιοκωστας αποδρα ετσι εξευτελιστικα, υπαρχει ανεπαρκεια στην Ελ.Ασ.. Οταν, δε, σκοτωνονται παιδια στην Αθηνα, ή περαστικοι στην Κρητη, ή καθηγητες στην Πατρα, δεν υπαρχει καμια ανεπαρκεια.

Οπου δεν υπαρχει πολιτεια, υπαρχει νεολαια.

go disaffected

ΥΓ: Για αλλη μια φορα εξαιρετικο το κειμενο.