το κλουβι της σαυρας..

Διάβασα το βιβλίο αυτό της Καρεν Κόνελι και νομίζω πως θα το σκέφτομαι για πολύ –πολύ καιρό. Είναι ένα θαυμάσιο βιβλίο, γροθιά στο στομάχι για όλους εμάς που ζούμε στο πλανητικό χωριό και εναποθέτουμε την ευθύνη στη διεθνή αμνηστία ,στον ΟΗΕ και στους υπόλοιπους φορείς που αγωνίζονται για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα. Υπάρχει και η Μιανμάρ ,πρώην Βιρμανία, όπως υπάρχει και το Θιβέτ, ξεχασμένες από θεό και ανθρώπους και έρχεται η Κονελι με έναν εκπληκτικό τρόπο να μας θυμίσει πως είναι μακρύς ακόμη ο δρόμος για να γίνει το θηρίο που κρύβουμε μέσα μας ήμερο, για να δικαιωθεί η ανθρωπότητα και να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια. Με εντυπωσίασε η γραφή της.
Η αναγωγή του λόγου σε τέχνη, υψηλή. Η ευαίσθητη ματιά της, το διεισδυτικό βλέμμα της στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής, εκεί που παλεύει το ζώο και η αγιοσύνη και αναδίδεται ανάμεικτα ,εναλλάξ η μπόχα και το μύρο. Μέσα σε μια φυλακή, ένα κελί απομόνωσης στήνει το σκηνικό της με επιδέξιο τρόπο, με ένα τρόπο που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Μέσα στο μικρόκοσμο της φυλακής παλεύει ο θεός με το διάβολο, ο τραυματισμένος τραυματίζει ζητώντας την κάθαρση και μέσα από τη λάσπη αναδύονται μορφές άσπιλες ,πάλλευκες , με το σπέρμα του καλού ζωντανό μέσα τους.
Ύμνος στη ζωή που είναι σύμφυτη με την ελευθερία, ύμνος σε αυτό το ζώο που με κατάλληλες προϋποθέσεις μπορεί να αγγίξει τις πιο ψηλές κορφες, στον άνθρωπο,
Δεν είναι ένα βιβλίο για παραλία, είναι ένα ανάγνωσμα που νιώθεις την ανάγκη να σηκωθείς όρθιος διαβάζοντας το, από σεβασμό στη συγγραφέα